Znowu o seksie?

– A właściwie, dlaczego na kolejkę mówimy ogonek? – spytała najmniej doświadczona z nas, czyli Dziunia lat 59.

Zrobiła to nie bez kozery, bo właśnie stałyśmy w kolejce przed sklepem na dole, oczekując na przyjazd furgonu z piekarni, gdyż codziennie zależało nam na świeżym pieczywie z nocnego wypieku.

– Ogonek jest bardziej plastyczny niż kolejka – odrzekła Malwina lat 92. – W latach 80. stałam w kolejce, wcześniej się do niej zapisując. To było bardzo nieelastyczne. Ogonek pod tym względem jest dużo bardziej przyjazny.
– Ja już 2 lata temu dowiedziałam się, że jestem uczulona na celiakię – odezwała się Pela lat 83. – Stoję tu właściwie dla towarzystwa, bo nie kupuję pieczywa. Wystarcza mi zielenina oraz ryż.
– Fakt, jesteś z nas najbardziej ryża – zauważyła Gertruda lat 77. – Ale to nie przeszkodzi dostąpić ci łaski boskiej, oczywiście pod warunkiem, że co tydzień będziesz szczodrze kłaść na tacę.
– Taca nie może być głośna – przytaknęła Kunia lat 90.
– Co to znaczy? – spytałam.
– Nie możesz sypać bilonu.
– W kolejce są swary, przepychanki, awantury – ciągnęła Lwinka. – Natomiast ogonek pręży się radośnie i czeka na spełnienie w postaci chleba powszedniego.
– Ty znowu o seksie – westchnęłam.
– Zielenina studzi temperament – stwierdziła Pela. – Kiedy zażerałam się hamburgerami, to zawsze mi się chciało.
– Świat jest pełen alergików – zauważyła Trudzia. – Gdyby nie słodki kler, to nigdy bym się tak gorzko nie czuła po seksie.
– Chyba ekler?
– Weźmy takiego zaskrońca – wysnuła osobistą hipotezę Lwinka. – Wije się w zieleninie, znaczy w trawie, a mimo to ogonek.
– Co chcesz przez to powiedzieć?
– Ogonek wcale nie musi być zielony – zaoponowała Kunia. – No chyba że jest zjełczały bądź sfermentowany.
– Nasz ogonek wije się przed sklepem – udowadniała nasza nestorka – a mimo to składa się z mięsa. Spójrzcie jakie mam muły! – Lwinka zakasała rękawy i pokazała bicepsy.
– Ja jednak dziś znów kupię zieleninę. Bardzo ją lubię – uznała Pela. – Chyba nie mogę bez niej żyć.

I tak swobodnie sobie rozmawiałyśmy aż nie dojechał dostawczak z piekarni. Jutro jednak sklep będzie zamknięty o tej porze. To może napiszę coś o proboszczu?

Wszystko czy tylko trochę?

– Jeśli ktoś żąda wszystkiego, za żadne skarby nie możesz mu tego ofiarować – wygłosiła sentencję Kunia lat 90.
– A ja w miłości oddałabym wszystko – westchnęłam rozmarzona.
– Nawet w miłości należy nęcić. Nie oddać wszystkiego, bo całkowite zaspokojenie nieuchronnie przynosi ze sobą nudę.
– Mówisz o jakichś niedojrzałych ludziach – oponowałam.

Stałyśmy w ogonku przed sklepem na dole i oczekiwałyśmy na przyjazd furgonu z piekarni. Jak jednak myśleć o świeżym pieczywie z nocnego wypieku, gdy na usta cisną się słowa o miłości?

– Weź półkilową torebkę truskawek i zjedz je na jednym posiedzeniu. Nazajutrz już będziesz ich mniej pożądała.
– Truskawki porównujesz do miłości? – prychnęłam. – Miłość to nie jest owoc sezonowy.
– Ja myślę, że i Kunia ma rację, i Adela – Malwina lat 92 podjęła się arbitrażu. – Miłość to nie tylko truskawki, to także inne owoce. Nawet te cytrusowe, które można nabyć w zimie.
– A jak nażresz się sałatką owocową? – spytała głupio Dziunia lat 59.
– Weź ty kup papier toaletowy – odpowiedziała obcesowo Pela lat 83.
– Banany mają skórkę, której nie wolno rzucać na ziemię – Gertruda lat 77 prewencyjnie się przeżegnała.
– Ja szukam owocu delikatnego – przyznałam się. – Chcę go niespiesznie kosztować i chcę, by mnie także powoli pożerano. Wszystko co mam najlepszego.
– Bzdura! – nie zgodziła się Kunia.
– A dlaczego niby nie?
– Bo nie wszyscy jedzą w tym samym tempie. Ktoś cię pierwszy połknie, a potem bezlitośnie wypluje.
– No, no! Tylko bez takich porównań.

Dziewczyny jeszcze coś tam trajkotały, ale powoli wszystkie bez wyjątku wpadłyśmy w zadumę. Było nad czym myśleć, tylko kochanków nam brakowało. Nawet najmłodszej Dziuni, która miała ledwie 59 wiosen.

Czas na hyćkę

Znów wybrałyśmy się do parku. Siedziałyśmy na ławeczce, zajadałyśmy się truskawkami, obserwując kwitnącą hyćkę.
– Jeżeli kobieta jest tym, co je, to chyba dobrze się odżywiamy, co nie? – zaczepiłam dziewczęta.
– Pewnie dlatego nie jemy pestek – przypuściła Kunia.
– Pestka w truskawce?
– W weekend zrobię syrop z hyćki – planowała Malwina lat 92. – Lubię jak po moim organizmie krąży witamina C.
– Miałam na myśli czereśnie. Czereśnie mają pestki.
– Coś nam niemrawo idzie ta rozmowa.
I rzeczywiście, słońce było urokliwe, my leniwe, tylko pszczoły uwijały się, zapylając kolejne kwiaty.

Szydełkuję

– W czasach mojej młodości prowadziłam punkt repasacji pończoch – wspomniała Malwina lat 92. – Miałam niemal same klientki, ale odwiedzał mnie też pewien starszy pan. Cerowałam mu gatki i skarpetki.

Siedziałyśmy we trzy, to jest Lwinka, Kunia i ja, na ławce w parku imienia Jana Pawła II na poznańskiej Wildzie i zajmowałyśmy się robótkami ręcznymi. Nieopodal było oczko wodne, ale nikt w nim nie spływał, tylko komary brzęczały nad uchem, a meszki nie pozostawały w tyle.

– Jeszcze trzy oczka i zacznę nowy ścieg – wymamrotała Kunia lat 90.
– Szydełkuję, szydełkuję, szydełkuję – oznajmiłam. – Mam marzenia, mordę skuję, temu, kto przeszkodzi. Szydełkuję, szydełkuję, szydełkuję.
– Ten pan nosił modne w Hiszpanii imię – ciągnęła Lwinka. – Alfons mu było. To był bardzo zacny mężczyzna. Podpierał się laseczką z główką z kości słoniowej. Trzymał dzielnie fason. Elegant. Dziś już takich nie spotkasz.
– Dziś zrobię plecy, a może nawet lewy rękaw – poinformowała Kunia.
– Szydełkuję, szydełkuję, szydełkuję. To, że mam marzenia, powiedział mi jeden wujek, to ciut za mało. Szydełkuję, szydełkuję, szydełkuję.
– Alfons stawiał takie śmieszne, drobne kroczki. Rozśmieszał mnie. Przyznam wam, że w jego towarzystwie nie potrafiłam podciągnąć ani jednego oczka. Śmiałam się perliście, a dziurawe pończochy musiały uzbroić się w cierpliwość.
– W sumie wolę robić na drutach, ale szydełko też potrafi być wdzięczne. Spójrzcie, jakie jest wypasione! – chwaliła się Kunia.
– Szydełkuję, szydełkuję, szydełkuję. Kiedy jest marzenie, tylko jedno go popsuje, gdy się na nie wypniesz. Szydełkuję, szydełkuję, szydełkuję.
– W ciągu życia mijamy wielu ludzi. Bardzo wielu. Ale tylko garstka wywiera na nas piętno. Alfons pozostał w mojej duszy. Cokolwiek, by miało się zdarzyć, on będzie żyć razem ze mną. W myślach, wspomnieniach, marzeniach. Szkoda, że tak głupio umarł. Niepotrzebnie przebrał się w damskie ciuszki i wyszedł na ulicę. W jednej chwili stracił fason i życie.
– Nawet się nie spieszę. Owszem, plecy będą już na dziś gotowe, ale sweter potrzebny będzie co najwyżej we wrześniu. Przecież czekają nas gorące lipcowe i sierpniowe dni.
– Szydełkuję, szydełkuję, szydełkuję. W mym marzeniu, które snuję, jest upalnie. Szydełkuję, szydełkuję, szydełkuję.
– Alfons nosił królewskie imię. Zaskarbił sobie u mnie tron, berło, a jeśli idzie o jabłko, to same wiecie, jaką mam figurę. Niby prowadziłam punkt repasacji pończoch, ale to on podciągnął mnie na wyższe rezonanse.
– A może ty kupisz ode mnie sweter? Wydziergam ci Alfonsa na piersiach.
– Szydełkuję, szydełkuję, szydełkuję. Do swych marzeń podejdę czule, gdy się ziszczą. Szydełkuję, szydełkuję, zrealizuję, szydełkuję.

I tak jeszcze przez kilka godzin siedziałyśmy, a meszki i komary jakoś szczęsliwie nas oszczędzały.

Obczaj 360-stopniowy

– Kiedy stoimy w kolejce to mamy większy luzik – podzieliłam się spostrzeżeniem z dziewczynami.
Rzeczywiście, stałyśmy w ogonku przed sklepem na dole, ustawiając się wzdłuż kamienicy. Jak dotąd nie byłyśmy przeznaczone do rozstrzelania, więc twarze miałyśmy skierowane na ulicę, a nie na fasadę budynku.
– Fakt, lubię się szczerzyć i wzruszać podczas naszych rozmów – odparła Kunia lat 90.
– Tym razem chcę wprowadzić walor edukacyjny, bo idzie mi o inny luz. Mianowicie o to, że w tej chwili mamy obczaj 180-stopniowy, więc jesteśmy o połowę spokojniejsze niż na prerii, sawannie czy innym pustkowiu.
– Co to jest obczaj 180-stopniowy? – zapytała Malwina lat 92.
– Sfera naszego fizycznego postrzegania przypomina w tej chwili półkulę, a to dlatego, że wiemy, a raczej przeczuwamy, że jest za nami ściana domu i żaden drapieżnik nie dobierze się nam do tyłków.
– A pająki, pchły, pasożyty od gołębi? – wyliczała jednym tchem Gertruda lat 77.
– Ja mówię o przeżyciu. Obrzeżek nie uśmierci cię, najwyżej pogryzie. Życie wymaga od nas 360-stopniowego obyczaju. Tu, w ogonku, mamy luzik, bo nikt nam na plecy nie wskoczy i nie chapnie znienacka.
– Adela, a dlaczego do swego wywodu włączasz intuicję? Przecież wiemy, że za nami jest ściana. Widziałam ją przecież przed chwilą – dziwiła się Pela lat 83.
– Przed chwilą też widziałam ścianę, ale teraz jej nie widzę, nie dotykam plecami, nie czuję, nie słyszę, że się wali, więc tylko domyślam się, że nadal stoi. A dzieje się tak, bo mam luzik, gdyż ograniczyłam 360-stopniowy obczaj o połowę.
– To wszystko jest zbyt skomplikowane jak na moją starą łepetynę – westchnęła Lwinka.
– Rozluźnij się, kochana, bo za chwilę przyjedzie furgon ze świeżym pieczywem z nocnego wypieku i wrócisz do życia, czyli 360-stopniowego obczaju.
– A co ze snem? – dociekała Kunia.
– Jak to co? Cierpisz na bezsenność?
– Nie, tylko co się dzieje z obczajem, gdy śpimy?
– To kwestia ryzyka. Usypiając obczaj jesteśmy zdane na przypadek.
– Czyli lepiej nie spać?
– Można kimać w ogonku, ale ja zbyt się cieszę, że ograniczam obczaj o połowę, by przegapić kontemplację tej cudownej chwili.
– Już wiem! – krzyknęła Kunia. – Wiem o co chodzi Adeli! Tyko samotnik skazany jest na obczaj 360-stopniowy! My się ustawiamy w kolejce, ale można też się z kimś ustawić w życiu.
– I jest trochę bezpieczniej – zgodziłam się.
– Weselej, romantyczniej, bosko – uniosła się Trudzia.
– No chyba, że ta druga osoba jest drapieżnikiem, ale to już inna bajka.

Zakończyłam, bo podjechał dostawczak z piekarni i musiałyśmy przygotować się na wejście w teren obczaju 360-stopniowego.

Vultu vivat, memoria tenar, intellectu capa

– Zrozumiałam, że ktoś wypełnia moje sny – wyznałam dziewczętom. – Chyłkiem wchodzi pod powieki i oszałamia mocnym zapachem swego grzechu lub świętości. Najgorsze, że nie wiem, czy to duchowe przestępstwo, czy może sacrum, bo raz tę osobę profanuję, oj, jak ja ją pięknie profanuję, a innym razem stawiam na ołtarze, oj, jak ślicznie ten ktoś wygląda na ołtarzu.
– Kiedy byłaś ostatni raz u spowiedzi świętej? – spytała Gertruda lat 77.
– Nie zawracaj sobie głowy spowiedzią – doradziła Kunia lat 90. – No chyba, że chcesz by sen nigdy w jawę się nie zmienił.
– Jak możesz, bezbożnico? – oburzyła się Trudzia.
– Mogę. To nie jest kres moich możliwości.
– Osoba pod powiekami nie może cię dotknąć – zauważyła Malwina lat 92.
– Ale ja chcę być dotykana. Sama też chcę dotykać.
– Adela, nie odpowiedziałaś, kiedy ostatni raz wyjawiłaś swoje grzechy.
– Trudzia, ależ ja to robię codziennie. Tu i teraz też. Z grzechów spowiadam się w ogonku, bo nie lubię na klęczkach.
– Ty też jesteś bezbożnicą!
– Jak wygląda ten ktoś pod twoimi powiekami? – zainteresowała się Pela lat 83.
– Żywe oblicze, dobra pamięć, tęgi rozum.
– Po łacinie to będzie: vultu vivat, memoria tenar, intellectu capax – przetłumaczyła Dziunia lat 59.
– Mój język nie jest martwy.
– Co ten ktoś jeszcze robi? – dociekała Pela.
– Wchodzi do uszu i wije gniazdo jak jaskółeczka. Nic i nikt nie pomaga, nawet doktor Papierowski.
– Papieroski? Od kiedy palisz? – zdziwiła się Lwinka.
– A ja z chęcią zakurzę – oznajmiła Kunia, sięgając do torebki po paczkę ćmików. – Ma ktoś ognia?
– Ten ktoś spod powiek ma dużo ognia. Znaczy daje popalić, choć z pozoru jest spokojny jak nurt Warty czy innej Odry w bezchmurny letni dzień. Lecz jeśli coś go burzy, no to jak podczas burzy, rzeka wychodzi z brzegów. Najgorzej dostać się w wir namiętności, bo potrafi zadrapać nawet duszę. Ale ja to przyjmuję z radością, bo lubię ludzi żywych.
– Kiedy mnie dopadła martwica, to się rozwiodłam – przypomniała sobie Lwinka.
– A może ja ci wydłubię tego kogoś? – zaproponowała Kunia. – Adela, otwórz szeroko oczy. Raz, dwa i będzie po sprawie.
– Wybacz, Kunia, ale takie sprawy załatwia się osobiście.

I tak zakończyłam rozmowę. Akurat w momencie kiedy nadjechał furgon z piekarni. Bo zapomniałam wspomnieć, że rozmawiałyśmy, stojąc w kolejce przed sklepem na dole w oczekiwaniu na dostawę świeżego pieczywa z nocnego wypieku. Teraz miałyśmy szansę go nabyć.

Dzień święty w dodatku zielony

Zielone Świątki przywitały nas niezłą pogodą, która jednak w trakcie dnia nieźle się pochrzaniła. Ale niezbyt tym się przejmowałyśmy o godzinie 10, bo niby kto może przewidzieć, jak aura zacznie się zmieniać. Było święto, zachmurzone niebo i czasem zjawiały się strugi deszczu, więc przestałam w tych warunkach grać Marlona Brando czy innego Johna Wayna i uderzyłam w prawdziwe nuty.

– Życie to służba – stwierdziłam. – Jedynym problemem jest znaleźć swego pana. Bo to nie pan znajduje niewolnika, ale ty sama oddajesz się w niewolę. Nie oczekujesz na pańskie widzimisię, ale go sama kształtujesz. Mówisz mu to i tamto, a on musi się zastosować. Oczywiście potrzebna jest pewnego rodzaju równowaga, bo jak obetniesz prącie ukochanemu, to z niego zostanie tylko szmata.
Siedziałyśmy na ławeczce przed kościołem na poznańskiej Wildzie pod wezwaniem Zmartwychwstania Pańskiego i marzyłyśmy o piękniejszych objawach nadchodzącego lata.
– Adela, a co powiesz o flircie? – spytała Kunia lat 90.
– To jest element, o którym, szybko się zapomina. Uważam, że on nigdy nie powinien umrzeć. Jest czymś wyjątkowo spajającym i po prostu uroczym.
– Myślisz, że ludzie powinni się kochać, a nie pierdolić? – spytała brutalnie Dziunia lat 59.

Obok naszej ławeczki właśnie przechodził Miłosz lat 79 i z gracją ukłonił się naszej ściśniętej na ławeczce gromadce.

– Dzień dobry paniusiom.
– Ale o co cho? – szepnęła do siebie Kunia, wkurzona na takie obcesowe traktowanie.
– Idzie o przekonanie – nie zrozumiałam wówczas kontekstu, więc odniosłam się do tego, co wcześniej. – Miłość to ogólnie zapierdal. Najpierw trzeba się starać, potem, należy się wywiązać, a na końcu trzeba ugasić obopólną złość, że niby coś poszło nie tak. To wymaga stalowych nerwów.
– Mam 92 lata – poinformowała nas Malwina – ale chyba bym na taki wysiłek już nie poszła. Zresztą chyba bym musiała skorzystać z in vitro, a proboszcz nie byłby chętny mnie pobłogosławić.
– Będę mu to sugerowała – odezwała się złośliwie Gertruda lat 77.
– Bo nie masz odpowiedniego obiektu – odpowiedziałam Lwince. – Jeżeli znajdzie się interesujący fagas, kto chciałby razem ze mną popychać wózek z lalkami, to zdecyduję się na wszystkie wyrzeczenia.
– Adela, ty byłabyś do tego zdolna? – zdziwiła się Pela lat 83.
– Jasne. Nawet marzę o tym.

I tak wyglądały nasze dzisiejsze rozmowy. A co z nich wyniknie? Wkrótce Was o tym poinformuję.