Wiadomości sportowe.

Igrzyska olimpijskie dotarły pod każdą strzechę, także na poznańską Wildę. Toteż nie pozostałyśmy w tyle i zaczęłyśmy wzorem całego świata uprawiać różnorakie dyscypliny, chcąc wyłonić spośród naszego grona mistrzynię nad mistrzyniami. Od pierwszego dnia rozgrywki urządzałyśmy losowo. Wcześniej włożyłyśmy do białych kopert karteczki z nazwami sportów, by każdego dnia wybrać jedną i rywalizować w tej dyscyplinie, która została wyjęta z koperty przez losującą sierotkę, którą zgodziła się być Elwira lat 77.

Pierwszego dnia graliśmy w siatkę. To była trudna dyscyplina, która wymagała połączenia dwóch skomplikowanych kryteriów. Za najcięższą siatkę i najniższy kwotowo paragon Kunia lat 90 otrzymała 4 złote i 3 grosze. Od pierwszego dnia Kunia z czterema złotymi medalami wysforowała się w kwalifikacji medalowej, wysoko ustawiając poprzeczkę dla pozostałych zawodniczek, w tym mnie.

Elwira nie miała litości już drugiego dnia. Jej sieroca rączka wylosowała judo, na co nie byłyśmy przygotowane. Dlatego w tej konkurencji zwyciężył czarny koń, czyli Malwina lat 92, która jako jedyna ubrała tego dnia czarny pasek do sukienki. Szczęśliwa z nieoczekiwanego zwycięstwa zaczęła powtarzać coś o macie, ale gdy jej wspomniałam, jak skończyła Mata Hari, to się przymknęła.

Najprostszy dla nas był trzeci dzień pod znakiem strzelectwa. Wprawdzie najpierw losowanie przyjęłyśmy ze skwaszoną miną, bo żadna z nas nie miała szans na medal. Drużynowo złoto w strzelaniu gaf zdobyli zaocznie mężczyźni z naszej dzielnicy, ale czekałyśmy na pierwszego osobnika smacznego, który ukaże się naszym oczom, by pogratulować mu wiktorii. Trafiło na Władka lat 96, który po owacji zgotowanej przez nas, a potem wyjaśnieniach zdjął koszulkę i uradowany przebiegł honorową rundę wokół naszego fyrtla.

Igrzyska dopiero się rozkręcały, a największe emocje cały czas na nas czekały. Wczoraj Elwira wyciągnęła los z WKKW. Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego był dla nas nie lada wyzwaniem, bo w dzielnicy niewiele było dobrze ujeżdżonych rumaków. Większość chłopów z Wildy to wychudzone chabety, szkapy bezzębne, nędzne kobyłki. Nie nadawali się, by narzucić na nich siodło, większość też oponowała przed włożeniem uzdy do ust, inni z kolei źle znosili stymulowanie ostrogą. Musieliśmy posiłkować się chłopcami metroseksualnymi z odchyłem hipsterskim, którzy wszystko oryginalne uważali za normę. W ten oto sposób na metę pierwsza dotarła Elwira, która zamiast rozradować się perliście, to rozpłakała się. Ze wzruszenia. No cóż, sierotki reagują inaczej niż wdowy.

Dziś w ogonku oczekującym na dostawę świeżego pieczywa z nocnego wypieku panowała atmosfera pełna ekscytacji i podniecenia. Trzymałam plik białych kopert, a Kunia wprowadzała Elwirę z czarną opaską na oczach w wir, by zawrócić jej w głowie i osiągnąć efekt całkowitej przypadkowości w jej wyborze. W końcu wylosowała. Z namaszczeniem wyjęła karteczkę i przeczytała: Zapasy.

Zrozumiałam, że dziś przede mną otworzyła się szansa na pierwsze złoto. Muszę je tylko sprowadzić do mojej spiżarki i pokazać, jakie zrobiłam zapasy na zimę.