O zniewoleniu czasu wolnego

– Uwielbiam wolność – ziewnęła Dziunia lat 59. – Kocham budzić się o 3 w nocy, z lodówki wyciągnąć ostrygi i popijać je koźlim mlekiem, a potem ustawić się w ogonku, by nabyć świeże pieczywo z nocnego wypieku na obiad. Ono najlepiej smakuje zamiast zupy. Siorbię bułki o 9 rano.

– Bzik – oceniła dostatecznie dobra Kunia. – Masz kuku na muniu.

– O żesz ty! – Dziunia chciała od razu przejść do rękoczynów, ale Kunia skryła się za gardą i robiła groźne miny.

– Protestuję przeciw mordobiciu! – ryknęłam. – Spokój, podfruwajki, bo to ja przywalę!

Zawisła nad nami ciężka cisza, którą należało czym prędzej przepędzić. Słońce za horyzontem zaczynało się już przeciągać, ptaki w zwariowany sposób tokowały, a my nie mogłyśmy wejść w nowy dzień z marsowymi minami. Należało je natychmiast rozbroić. Nie była nam potrzebna sztywność, tylko luz, który dawał więcej możliwości, nie zabijał osobistej fantazji oraz nie ubierał ludzi w mundurki. Obce nam były pomysły Giertycha, nie chciałyśmy też nosić czerwonych chust pionierskich czy opasek na ramię z wyszytą swastyką.

– Pamiętacie Billa Clintona? – spytałam, a kolejkowe koleżanki kiwnęły głowami. – Palił trawkę, ale nie zaciągał się.

– No nie wiem – wątpiła Lwinka. – No nie wiem…

– Natomiast huncwot 2020 chlał, ale myślał. Dumał, choć przełykał kolejne porcje. To mogło być destrukcyjne. Oj mogło. Taki luz często prowadzi do ostatecznej sztywności.

– Miał za dużo wolnego czasu – prychnęła Kunia. – Wtedy się baranieje. Dziunia coś na temat może powiedzieć.

– Ty mała cholero!

– Spokój! – znów stanowczo zainterweniowałam.

– No i co z huncwotem? – dopytywała Trudzia lat 77.

– Stanął przed dylematem, czy skręcić w prawo, czy w lewo.

– Mam nadzieję, że nie zrobił kroku wstecz – westchnęła Wacia.

– To nie ten typ – stwierdziłam. – Owszem, w słabszych momentach będzie się nad sobą użalał, pogłaszcze się po łepetynce, przytuli do poduszki, ale rano wstanie, odsłoni zasłony i jednym tchem powie sam do siebie: „Kurdemol. Jasny gwint. Cipadupachuj!”

– To prezydent klnie?

– Nie on pierwszy. Ale wracając, to skręcił w lewo i zaczął ostro pisać. Rozpoczął od chałtur, pierwszą publikację ma w ręku, drugą kończy, kolejne przed nim, a dodatkowo ma na warsztacie coś swojego. W ten sposób zabił wolny czas, wrócił do niepicia i dlatego zaczął swawolić na polach twórczych.

– To co ja mam robić? – spytała Dziunia.

– Znajdź kogoś, dla kogo nie będziesz chciała budzić się o 3 w nocy.

Moje słowa głęboko zapadły nie tylko w Dziunię. Widziałam twarze ogonkowych dziewcząt zastanawiające się w jakiego typa zainwestować swój dotąd wolny czas na emeryturze.