poniedziałek, 21 sierpnia 2017

Dziewczyny i chłopaki z poznańskiej Wildy cz. 1

Na Wildzie nie mieszkam tylko ja, Kunia lat 90 czy Malwina lat 92. Są i inne laski oraz gagatki z historiami, które wzruszają, zadziwiają, skłaniają do zadumy. Dziś opowiem o Ludwice, która 92 lata temu urodziła się we francuskim Bordeaux.
Jej ojciec umarł przez wannę. Mianowicie pracował w fabryce, gdzie je emaliował. Wszędobylski pył przyprawił go o śmiertelną chorobę, którą w tym przypadku można nazwać francuską. Zdążył jednak wrócić z rodziną do kraju i być pochowanym w polskiej ziemi.

Gdy rozpoczęła się wojna, 14 letnia Ludwika zaczęła pracować w charakterze Haus Mädchen, czyli służącej. Trafiła do rodziny Baltendeutsche, czyli Niemców Bałtyckich. Małżeństwo z Estonii bądź Łotwy było wyrozumiałe, ale niestety mieszkali sami, gdyż ich trzej synowie służyli w Wehrmachcie, córka zaś oddelegowana była do służby pomocniczej. To spowodowało, że nie przysługiwała im pomoc. Ludwikę czekał inny przydział. Trafiła do lokum, które zajmował gestapowiec z dwójką małych dzieci. Zanim się tam znalazła, usłyszała jego od sąsiadów, że jej poprzedniczka często była poniewierana. Hitlerowiec nie tolerował płaczu swoich dzieci. „Jezu, jak ty tu trafiłaś”, użalali się nad nią sąsiedzi hitlerowca. „On tak bije!”, dodawali. Okazało się jednak, że kilkunastoletnia Ludwika miała za zadanie miała jedynie opiekowanie się małymi dziećmi w wieku 2 i 4 lat. Musiała je kąpać, wyprowadzać na spacer, karmić. I wywiązała się z tego zadania perfekcyjnie, nie dając najmniejszego powodu, by ją skarcić.

Kiedy front zaczął przybliżać się do Poznania, gestapowiec odprowadził rodzinę wraz ze służącą na pociąg. W taki sposób pani Ludwika trafiła do Ansbach pod zachodnią granicę Niemiec. Tam – mieszkanka Poznania, z urodzenia Francuzka – została wyzwolona przez Amerykanów. Postanowiła jednak wrócić do Poznania. I to ze świeżo poznanym mężczyzną, który wkrótce został jej mężem. I tu dochodzę do momentu, którym Ludwika naprawdę może się pochwalić.

W Poznaniu razem z mężem zaczęli pracować w restauracji, która działała na Dworcu Głównym. Ich kolegą był kelner, ktry nie zadowalał się jedynie napiwkami. Pracował też na drugi etat. Po godzinach pracy (a czasem zamiast nich) wykonywał funkcję kata. Byłby tylko zwiędłym kwiatkiem do kożucha Ludwiki, gdyby nie ostatnia publiczna egzekucja, która miała miejsce w Europie. Ostatnią pętlę na szyi skazańca, Namiestnika Kraju Warty Artura Greisera, założył ów znajomek. Prawdziwe ladaco! Uruchomił zapadnię, a tłum poznaniaków zaczął wiwatować, gwizdać, cieszyć się.
Ludwika się nie cieszy, ale też nie zapada. W sobie się nie zapada. I oby tak jak najdłużej.

PS. Przepraszam za brak korekty, bo przecież ona jest lekiem na całe zło.