sobota, 27 lipca 2013

Podryw na czkawkę.

– Cholera – zaklął Władek lat 97. – Nie mam szans na pobicie Rekordu Guinessa! Ajajaj! O ja biedny! Zaprzestałem starań!

Powstaniec stosuje jedną nieprzyjemną regułę: swoje najświeższe nowości zawsze relacjonuje tuż po otwarciu przeze mnie drzwi wejściowych. A mnie z zaskoczenia zatyka. Nieraz doprowadził mnie w ten sposób do rozstroju nerwowego. Kiedyś doświadczyłam nawet trzytygodniowej nadmiernej potliwości o podłożu nerwowym. Mokra byłam nawet pod pachami – gdzie indziej było widać gołym okiem. Dziś za to dostałam czkawki.

– O ccco cci chodzdzi?
– Ty też nie musisz się próbować!
– Żżże ccco?
– Rekord najdłużej trwającej czkawki jest tak wyśrubowany, że śmiech wzbudzają twoje marne próby! Daj se luz, Adela.
– Daj se luz? – nagle odkryłam, że czkawka mi przeszła. – Używasz języka jakbyś był młodzianem!
– Gdybym był młodzianem, to bym postawił sobie cel życiowy!
– Jaki? – zdziwiłam się.
– Pobiłbym rekord najdłużej trwającej czkawki.
– Znaczy jak długo musiałbyś czkać? Dwie godziny? Cztery? Siedem?
– 68 lat.
– Chyba żartujesz.
– Amerykanin Charles Osborne w 1922 roku brał udział w uboju świni. Zestresował się ogromnie. Miał 28 lat i nie miał jeszcze dziewczyny.
– To tak jak ty teraz.
– Właśnie! Pomyślałem, że to może być dobra okazja do pobicia rekordu, ale chyba nie pożyję jeszcze dłużej niż 68 lat.
– Skąd u ciebie taki pesymizm? Coś ci się stało? Masz jesienną chandrę?
– Sugerujesz żebym spróbował?

AK-owcowi zaświeciły się oczy.
– Adela, czy ty wiesz, że Osbourne dwukrotnie się ożenił i miał ośmioro dzieci!
– I myślisz, że to wynagrodzi ci fakt, że umrzesz z czkawką na ustach?
– Czkawka u Charlesa początkowo występowała 40 razy na minutę, później zwolniła do 20 razy i zakończyła się na rok przed jego śmiercią. Zatem możemy iść do łóżka!
– Władku, czy ty mnie podrywasz na czkawkę?

W odpowiedzi powstaniec beknął. Zaprotestowałam jak zwykle. Uderzenie z mokrej szmaty zawsze było skuteczne. Tym razem AK-owiec podobnie skulił ogon pod sobą.

Czkawka! Co też panowie nie wymyślą, by porządną kobietę zaciągnąć do wyrka!

piątek, 26 lipca 2013

Z górki na pazurki.

Kobieta na poważnie zaczyna zajmować się swoimi paznokciami dopiero z chwilą pogrzebu małżonka. Nagle dochodzi do ciebie myśl, że nie ma już komu rozdrapać skóry pazurami, skoczyć do oczu, wprowadzić terror groźnymi, ostrymi szponami. Po prostu zostajesz sama ze swoimi paznokciami, które nadal rosną. Dotąd ścierałaś je na szyi małżonka, co on tłumaczył tępą golarką, teraz musisz kupić albo nożyczki, albo znaleźć nowy sposób na pozbywanie się nadmiaru płytek paznokcia.

Ja lubiłam wbijać paznokcie w drewniane stopnie schodów na mojej klatce schodowej. Robiłam to zazwyczaj na niższych piętrzach, bo pod bokiem lubię mieć porządek i czystość. Ścierałam tak paznokcie przez lata aż w końcu nastąpił nieszczęsny dzień remontu. Stopnie obito wykładziną, co nie dawało już takiego efektu. Dlatego postanowiłam skosultować się z dziewczynami przed sklepem. Chciałam poznać ich prawdę o paznokciach.

W ogonku oczekującym na dostawę świeżego pieczywa stała już spora gromadka moich znajomych. Nie tracąc czasu na zbędne grzeczności, ominęłam słowne powitanie i od razu przeszłam do meritum.

– Dziewczyny, jest zimno, a ja boję się założyć rękawiczki.
– Czemuż to, Adela? – spytała Kunia lat 90.
– Szpony mi urosły, boję się, że przedziurawię palce w wełnianych rękawicach. Co robić, dziewczyny?
– Ja bym kupiła nożyczki do paznokci – doradziła Malwina lat 92.
– A ja radzę, byś walczyła z banalnymi rozwiązaniami – odezwała się Miecia lat 65. – Najłatwiej wydać kilkanaście złotych na kupienie niezdrowego żarcia, a potem i tak nie obetniesz pazurów u stóp, bo tusza nie pozwoli na schylenie się do nich.
– Uważasz, że jestem gruba? – zareagowałam czujnie.
– Możesz być. Kobieta kładzie się spać szczupła, potem śni, że opycha się smakołykami i rano już nie dosięga do własnych stóp.
– Co za pierdoły! Jeszcze nigdy nie miałam takiego snu!
– Ja nie miałam takiego snu, a i tak nie dosięgam do gir – przyznała się pulchna Pela lat 71. – Muszę liczyć na pomoc mego Bogumiła. Gdyby nie on, to musiałabym kupić nowe buty na zimę. I to w rozmiarze 45! Albo nawet 46!
– Jak ja mam się pozbyć za długich pazurów, ale bez nożyczek?! – wtrąciłam się. – Czy któraś z was mi pomoże?
– Ja wykorzystuję metalową poręcz. Z górki stępiam pazurki od prawej ręki, a gdy wracam ze sklepu to lewej – swoim doświadczeniem podzieliła się zawsze pomocna Kunia. Natomiast nogi załatwiam na balkonie o metalową balustradę.
– To dlatego tak metalicznie lśni twój balkon! – zauważyła Malwina.

Kunia mrugnęła porozumiewawczo okiem, a ja zaczęłam się zastanawiać, od której strony zacznę walczyć ze skorodowaną balustradą na balkonie.

czwartek, 25 lipca 2013

Chrapak.

Jednego dziś bardzo żałuję: nie ma już sklepów z sieci 1001 DROBIAZGÓW. Nie ma miejsca, gdzie pod jednym dachem byłaby suszarka na naczynia, wycieraczka do butów, plastikowy numer na drzwi od mieszkania i czajnik do zaparzania herbaty. Owszem, są takie działy w dużych hipermarketach, ale ja nie mam głowy do zgiełku, jaki panuje w tych wielko-powierzchniowych sklepach. Nie znoszę wytyczonego szlaku, miłej muzyki, która ma mnie zachęcać do większych wydatków ani nachalnych hostess, które wciskają ci kolejny serek do paszczy. Wolę kameralne sklepy. Istnieją takie wyjątki w branży AGD, ale ich asortyment jest wąski i mało interesujący.

Przed 30- laty kupiłam chrapak w 1001 DROBIAZGÓW. Przydawał mi się, gdy świętej pamięci mąż przysypiał po dniu pracy, a ja starałam się go przebudzić w taki sposób, by nie domyślił się, że to moja sprawka. Ważne to było dlatego, że budzenie niby spracowanego małżonka zawsze kończyło się awanturą. Dlatego chrapak pełnił ważną rolę w utrzymywaniu rodziny, po prostu stanowił ważny element w zapobieganiu rozwodów. Z chrapakiem można było dochrapać się imponującego stażu w małżeństwie.

Przypomniałam sobie o chrapaku, gdy przedwczoraj Władek lat 97 zaziębił się i obwieścił, że kładzie się do łóżka, bo żyć mu się nie chce, gdyż ma temperaturę w wysokości 37 stopni i dwóch kresek. Przyjaciela nie zostawia się w biedzie, więc obiecałam mu, że upichcę rosół z kury i odwiedzę go, przynosząc ze sobą różne smakołyki.

Rzeczywiście, co nieco ugotowałam i wybrałam się wczoraj w odwiedziny do powstańca. Wzięłam ze sobą jeszcze coś. Coś, co miało go szybko przywrócić do kondycji w sposób nieinwazyjny chemicznie. Wzięłam chrapaka. Miał on wygląd chryzantemy.
– Władku – zwróciłam się do AK-owca, gdy już podałam mu świeżo zaparzoną herbatę z cytryną – choremu przynosi się kwiaty. Piękny, prawda?
– Chryzantema? Chcesz już mnie pochować?
– Odwrotnie, kochasiu.

Władek najadł się rosołu, potem smakołyków, a na koniec poprosił, bym przeczytała mu najnowsze wieści z wczorajszej gazety. Szybko przy tym usnął. A jak usnął, to zaczął świszczeć. Przypatrywałam się chryzantemie, czyli chrapakowi. Postanowiłam odsunąć fotel, by oddalić się od AK-owca.

Gdy Władek chrapnął, chryzantema zareagowała na specyficzną falę akustyczną, pochyliła się do nozdrza powstańca i zaczęła inhalować go strumieniem czystego powietrza.
– Co jest do cholery? – krzyknął powstaniec.
Ja jednak udawałam, ze sama śpię. Powstaniec znów przymknął oczy i sytuacja się powtórzyła. Trwało tak do wieczora. Udałam, że się przebudziłam.
– Adela, coś mi przeszkadza spać!
– Może to ta chryzantema – stwierdziłam obłudnie. – Wezmę ją z powrotem do domu.

I wróciłam do siebie. Władek noc przespał całą i rano był rześki, znaczy zdrowy. Natomiast gdyby nie poczuł chrapaka, to wyspałby się w dzień, w nocy by oglądał pornusy i rano znów narzekał na przemęczenie. Już ja znam tych męskich pacjentów! Na nich trzeba albo chrapaka, albo kubeł zimnej wody. A to drugie lepsze jest latem.

środa, 24 lipca 2013

Antypryk.

Gdy kobieta zaliczyła więcej niż 70 wiosen, wtedy najczęściej zaczynały kręcić się wokół niej stare ramole. Wildeckie ramole nazywane są przeze mnie oraz moje sąsiadki prykami. Oczywiście zdarzają się wśród pryków egzemplarze wartościowe, bo zawsze można przyjaznego pryka nająć do noszenia siatek pełnych warzyw: marchwi, pyr i buraków, gdy wraca się do domu z targowiska na Rynku Wildeckim. Pryk wówczas szybko zaczyna dyszeć z wysiłku, traci poziom rozmowności i jego towarzystwo staje się znośne, a przede wszystkim pożyteczne. Gorzej jednak jest, gdy pryk nie jest zajęty ciężarami codzienności i wówczas stara się nam zaimponować.

Władek lat 97 często stara się mi zaimponować, dlatego zawsze w zanadrzu mam dla niego przygotowane różne zajęcia. A to każę mu wbić jakiś gwóźdź, co powoduje u niego popłoch, a to dostaje polecenie przytargania z piwnicy kilku wiader węgla, o co nieustannie prosi mnie Letycja lat 79, która ma piece i ciągle potrzebuje opału.

Grymas niezadowolenia, który pojawia się na licu powstańca jest dla mnie oznaką położenia na łopatki pryka w AK-owcu. Zawsze jednak brakowało mi jakiegoś mniej skomplikowanego środka, który mógłby być poręcznym dezodorantem, sztyftem albo jakimś elektronicznym aplikatorem. Marzyłam, by trzymać taki gadżet w kieszeni i w chwilach ujawnienia się pryka w znajomym mężczyźnie, móc go użyć. Szybko, skutecznie i bezboleśnie. Nie lubię czynić krzywdy, nawet jeśli jest to pryk, który marudzi, zrzędzi i powtarza się.

I oto dzisiaj na Wildzie pojawił się Antypryk. Nie w charakterze mechanicznego instrumentu złożonego z różnych kół zębatych, przekładni i tulejek. Była to postać z krwi i kości. Antypryk miał w sobie jakiś magnes, który odmładzał testosteronowy plecak, jaki dźwigały na swoim grzbiecie lokalne pryki. Dla kobiet był niezauważalnym, szarym człowiekiem z tłumu, zaczesującym łysinę pożyczką, z lekkim brzuszkiem i niepełnym uzębieniem, ale pryki dostrzegały w nim nienamacalną dla nas żywotność, energię i nadzieję na pozbycie się marudnego bagażu. Antypryk dawał im nadzieję na podwyższenie atrakcyjności kopulacyjnej, a dla mężczyzn jest to atawizm tak silny, że na jego widok drży ego, super ego oraz id, wprawiając w wibracje ciało każdego staruszka znajdującego się w odległości do 25 metrów od Antypryka.

Antypryk ustawił się przed poznańskim kościołem pw. Zmartwychwstania Pańskiego tuż przed rozpoczęciem sumy. Sprawił, że święte nawy opustoszały w połowie. Na spotkanie z prorokiem Witalności udali się wierni, ministranci i co najgorsze – ksiądz proboszcz. Wokół łysawego Antypryka zebrał się tłum, a kobiety zostały osamotnione w zimnej przestrzeni domu Pana.

Rodził się w nas bunt i chęć protestu. Jednocześnie zawładnęła nami obawa przed działaniem Antypryka, który mógł przecież zwiastować nadejście dni ostatnich…

wtorek, 23 lipca 2013

Reklamacja.

Władek lat 97 kupił sobie zegarek na rękę. Nie chciał się wykosztować na żadną znaną markę, więc poszedł na Rynek Wildecki i od przygodnego Ormianina nabył czasomierz z gustownym, plastikowym paskiem na rękę. Zegarek ukryty był w blaszanym etui, więc bezpiecznie dotarł z AK-owcem do jego domu. Powstaniec trzymał go kilka dni u siebie, a dziś przywlókł swój nowy nabytek do mnie.

– Adela, spójrz, jakie gustowne cacko! – krzyczał od progu.
– Co?
– Kupiłem elegancki drobiazg.
– To wystrzel w końcu ten nabój z łuski – zachęciłam go do pochwalenia się .
Powstaniec chwycił za metalowe, podłużne pudełko i zaczął szarpać się z solidnym zapięciem.
– Zaraz, jeszcze chwilę – sapał, szarpiąc się z pudełkiem. W końcu się udało. Po chwili podetknął mi tarczę zegarka pod oczy.
– Ładny werk – pochwaliłam.
– Wiesz, że zawsze lubiłem Myszkę Miki.
– Tak – westchnęłam bez większej aprobaty dla gustów powstańca.
– Zaraz, jest zła godzina. A przecież nastawiałem…
Władek pooglądał zegarek ze wszystkich stron, po czym ja zajęłam się obserwacją nowego gadżetu powstańca.
– Kochasiu, ale wskazówki chodzą tylko do połowy tarczy, a potem zawracają! – zauważyłam.
– Jak to?
– Tak to! Mała wskazówka wędruje do 30 minut, a duża do 6!
– A nie do 18?
– A to nie to samo?
– Nie!
– Nie marudź! To nie jest ważne, bo z tym zegarkiem przeżyjesz życie tylko do połowy!
– Tak?
– Tylko do połowy.
– Cholera, to ja lecę złożyć reklamację!

I Władek pobiegł na rynek odnaleźć Ormianina w polu. Ja wzruszyłam ramionami, bo nie za bardzo wierzę w efektywność składania reklamacji. Szczególnie, gdy dotyczy to produktów, które trącą myszką. Myszką Miki w szczególności.

poniedziałek, 22 lipca 2013

Birbant i Żyrandoll.

Wiktoria lat 49 świętowała wczoraj 25 rocznicę stanu małżeńskiego. Ćwierć wieku temu najpierw chciała dać nogę sprzed ołtarza, ale skończyło się na tym, że oddała rękę znanemu na Wildzie birbantowi Janowi lat 54. Znaczy wtedy miał lat 29, ale rocznik nie jest ważny przy osobowości i temperamencie zabawowego obwiesia. Wczoraj dała mu liścia, ale o tym dużo dalej. Nie chcę wprowadzać niepotrzebnego zamieszania.

Jan również po ślubie wiódł hulaszcze życie. Jednak jego największą ambicją było przekonać do tego swoją połowicę i zrobić z Wiktorii malowaną lalę, a potem pokazywać ją biesiadnikom na suto zakrapianych imprezach. Mawiał do niej często: „Wiktoria, nazwisko Żyran zobowiązuje! Będziesz moją sexi doll! Będziesz Żyran-doll!” I jak postanowił, tak tego dopiął. Wiktoria już po 3 latach małżeństwa stała się lalą. Zawsze miała umalowane pazurki, zaróżowione tuszem policzki i krwiste wargi, które 3 lata temu powiększyła botoksem.

Trzymała się raczej z daleka od nas. My też miałyśmy do niej dystans, bo nie tak powinna wyglądać kobieta, która ma ambicję pokazywać się na niedzielnej sumie czy na dzielnicowym festynie. Dlatego bardzo zdziwiła nas jej obecność w ogonku oczekującym na codzienną dostawę świeżego pieczywa, chleba, bułek oraz pączków i drożdżówek.

– Dzień dobry – przywitała się nieśmiało.
Uważam, że powracających na łono rodziny marynarzy, podróżników oraz grzeszników należy witać z radością i otwartością.
– Witaj, kochana – odpowiedziałam, a pozostałe sąsiadki poszły za moim katolickim przykładem.
– Wracasz na nasze łono? – spytała Malwina lat 92.
– Chyba na nasze łona – poprawiła ją Kunia lat 90.
– Ojojoj, gdybyście wiedziały co mnie spotkało! I to w rocznicę ślubu!
– Znalazł sobie młodszą? – bezpardonowo spytała się Wiesia lat 80.
– Zaczął się malować – wyznała Wiktoria i zaniosła się rzęsistym płaczem.
– Niektórzy mężczyźni tak robią – zauważyła oraz Klotylda lat 58. – Golą włosy pod pachami, na piersiach, a nawet na jądrach, żeby optycznie zwiększyć rozmiar członka.
– Taki mężczyzna przestałby być członkiem mojej rodziny! – zawyrokowałam stanowczo.
– Janek maluje się – szlochała Wiktoria – a potem wiesza się na żyrandolu i huśta się jak małpa. Ja już tego dłużej nie wytrzymam!
– Zgorylenie następuje po zbyt dużej ilości imprez, w których samiec bierze udział – mądrze odezwała się Malwina. – Dostaje potem małpiego rozumu.
– Ale co zrobić?
– Odstaw mu alkolol – doradziłam. – Przestań z nim sypiać. Włącz mu telewizor na „Złotopolskich”. A sama stawaj z nami w kolejce. Niech pobędzie sam.
– To pomoże? – spytała z nadzieją Wiktoria.
– Na pewno.

Nie byłam pewna takiego finału, ale przecież nie o dobro Janka chodziło. Szło tylko o solidarność kobiecą. O wiktorię Wiktorii. O przewagę subtelnego piewiastka żeńskiego nad prymitywnym męskim.
Bo właściwie o co innego idzie w życiu?

niedziela, 21 lipca 2013

Mów do mnie bzidko.

Jako kobieta nigdy nie doceniałam urody Azjatów. Wyznaję to z pewnym wahaniem, by nie być oskarżoną o rasizm. Broń Boże! Mówię jedynie o swojej estetyce. Azjaci zwykle są bardzo miłymi chłopami, może nawet żwawymi w łóżku, ale ich ciała, wykrzywione zęby, tłuste korpusy i ogólnie małe rozmiary rozczarują każdą Europejkę.

Przed laty do Polski przyjeżdżało mnóstwo Wietnamczyków i może stąd moje niepochlebne postrzeganie Azjatów. Tak było do wczoraj, gdy na przystanku zaczęłam rozmawiać z pewnym studentem z Japonii. Pytał się, jak dojechać na Rataje i od słowa do słowa zaczęliśmy rozmawiać o życiu. Student w końcu zaprosił mnie na kawę. Choć jestem Adelą lat 73+, to jeszcze daję się zaprosić na kawę.

Kazujoszi Chujkuma przedstawił się grzecznie, jak to zwykle czynią obywatele kraju wiśni, potem spytałam go o wiek, usłyszałam, że ma 25 lat i w końcu pozwoliłam mu zwracać się do mnie per ciociu.

– Ciociu, ja bzidki jestem – wyznał Chujkuma jeszcze przed złożeniem zamówienia u kelnerki.
– Co ty mówisz! – zaprzeczyłam gorąco. – Jesteś jak młody Bóg! No może nie Bóg, bo Bóg nie był Azjatą, ale z oczu pięknie ci patrzy!
– Mam ładna pierś, pupa Chujkuma też ładna, tylko ja bzidko mówić. Martwić mnie to bardzo.
– Bzidko?
– Lubić kuźwa mać – westchnął Kazujoszi.
– Nie przejmuj się – pocieszyłam Japończyka. – Moje uszy nie takie rzeczy słyszą na przystankach tramwajowych.
– Jeście lubić dziebać.
– Dziebać?
– Dziubać?
– Kazujoszi, ty klniesz pięknie – zachwyciłam się.
– Nie bzidko?
– Mów do mnie bzidko.
– Zicie w Polska jest jak dziubać w psia jucha, ale w Japonia jeście chujniej. Po trzęsionka chujniej.
– Słyszałam, że wszystkie płatki spadły z kwiatów wiśni. Straszne trzęsienie. Za to tu dach nad twoją głową nie powinien się zatrząść.
– A tam, dziubać to.

I rozmawiałam niespiesznie z Chujkumą, a czas słodko płynął. I patrzyłam na piękne japońskie ciało, chłonąc bzidkie słowa. I dziwiłam się, jak pięknie można się poczuć mimo bzidkich słów.