sobota, 8 września 2012

Na rusztowaniu.

Kamienica, w której mieści się na dole nasz ulubiony sklep spożywczy, ma być odświeżona. Podobno nie tylko ją odmalują, ale wymienią rynny, parapety, na dachu przykleją nowe warstwy papy. Osobiście lubię takie przedsięwzięcia – w końcu też się odświeżam: nakładam nowe warstwy pudru, wklepuję krem na noc czy maluję usta pomadką. Kamienica też wymaga odrobiny zachodu.

Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to, że rozłożono rusztowanie, które zajęło nasze miejsce na chodniku, gdzie codziennie stoimy w ogonku oczekującym na dostawę świeżego pieczywa z nocnego wypieku. Nie miałyśmy wyjścia – musiałyśmy utworzyć kolejkę w pionie.

– Elwira, ty ustaw się najbliżej Boga – złośliwie zaproponowała Kunia lat 90. – Tylko nie zaglądaj w komin!
– Bez kasku? – zdziwiła się Malwina lat 92. – A przepisy BHP?
– Czekanie na furgon z chlebem to nie nasza praca, by dbać o higienę – stwierdziła Gertruda lat 59, wyciągając z kąta oka śpiocha. – Jeśli odpuścimy higienę, to bezpiczeństwo też możemy zbagatelizować. Zresztą każde zakupy obarczone są pewną dozą ryzyka.
– Kiedy ranne wstają zorze, Tobie ziemia, Tobie morze, Tobie śpiewa żywot wszelki, bądź pochwalon Boże wielki – zagrzmiała Elwira z wysokości drugiego piętra.
– A jak już będziesz w bocianim gnieździe, to porozglądaj się za chlebem naszym powszednim – Kunia poprosiła Elwirę.
– Malwina – zwróciłam się do Malwiny – czy mogłabyś zostać na dole i za pomocą kołowrotka oraz wiadra dostarczyć dziewczynom świeże gazety?
– Elwira, chcesz Gościa Niedzielnego? – krzyknęła Malwina.
– A człowiek, który bez miary obsypany Twymi dary, coś go stworzył i ocalił, a czemuż by Cię nie chwalił? – zaśpiewała Elwira z podestu przy trzecim piętrze.
– Ksawery lat 66 śpi w poprzek łóżka – poinformowała Kunia, wpatrując się w okno na pierwszym piętrze.
– Lwinko, a dostarcz mi najnowszy numer „Militariów” - poprosiłam Malwinę.
– Ledwie oczy przetrzeć zdołam wnet do mego Pana wołam, do mego Boga na niebie i szukam go koło siebie – Elwira zaśpiewała z wysokości dachu. – O kurka, muszę schodzić. Jedzie dostawczak z piekarni!
– A ostatnia zwrotka? – spytała Kunia.
– Wielu snem śmierci upadli, co się wczoraj spać pokładli, my się jeszcze obudziły, byśmy Cię, Boże chwaliły – dokończyła Elwira.

I rzeczywiście, byłyśmy bardziej rozbudzone, niż w dniach, kiedy nie musiałyśmy wspinać się po rusztowaniu. Apetyt na świeży chleb też był większy.

piątek, 7 września 2012

Potraktowałyśmy Biedronkę po hiszpańsku.

Codziennie z dziewczynami stoimy przed sklepem spożywczym w ogonku oczekującym na dostawę świeżego pieczywa z nocnego wypieku i nastawiamy wrażliwe ciała oraz umysły na wieści ze świata. A że zrobiło się głośno o hiszpańskim buncie społecznym, to wyjątkowo dziś zerwałyśmy kolejkowy szyk i poszłyśmy gromadnie do parku imienia Jana Pawła II w Poznaniu. Tam zaczęłyśmy rozglądać się za naszymi dzielnicowymi bezdomnymi. Marian i Zdzicho jeszcze smacznie spali pod pomnikiem Poznańskiej Pyry, więc szeptem uradziłyśmy, że zrobimy im niespodziankę.

W tym celu udałyśmy się do sklepu Biedronka mieszczącym się w dawnym poznańskim kinie Wilda.
– Ja obstawiam ochroniarza przy kasach – Kunia lat 90 wyraziła swoją gotowość do akcji. – Przytulę się do niego
– Uważam, że to nie jest po chrześcijańsku – Elwira lat 77 odezwała się z niezdecydowaniem. – Bardzo dobrze znam 10 przykazań.
– Bierzemy tylko podstawowe produkty – zarządziłam.
– Jest tam drugi ochroniarz? – dopytywała się Malwina lat 92. – Też chciałabym się przytulić.
– Przytulne chłopaki – Gertruda lat 59 lubieżnie oblizała usta.
Doszłyśmy do sklepu, Kunia z Malwiną przykleiły sie do ochroniarzy, a my wzięłyśmy kilka podstawowych produktów, odmawiając jednocześnie płacenia przy kasach.
– WIĘCEJ ZA MNIEJ! – krzyknęłam, cytując hiszpańskie hasło.
– Biedni też muszą jeść! – zawyła Gertruda.
– Niech się pan nie wyrywa! – Kunia sztorcowała ochroniarza. – Nie lubi pan się przytulać?
– To kradzież! Panie są komunistkami? – dociekała kierowniczka, która wyleciała z zaplecza.
– Może się pani do mnie przytulić – zaoferowałam zaaferowanej dziewczynie w kitlu z naszywką Biedronki.

Było trochę zamieszania, najgorzej miała Malwina, która nie mogła się wyrwać z objęć ochroniarza. W końcu jednak dałyśmy dyla i po 10 minutach doszłyśmy znów do parku, obkładając chrapiące, lecz niewinne ciała bezdomnych królewskimi darami. Nie była to mirra, nie było kadzidło, ale kasza, kawa w ziarenkach, oliwa z oliwek i cukier w kostkach. Chłopaki ucieszą się, gdy się obudzą.

czwartek, 6 września 2012

Pozowałam.

Władek lat 96 kupił w przyszkolnym sklepie kredki i postanowił mnie namalować. „Adela, zrobię cię pastelowo”, powiedział. No to zaprosiłam go na drugie śniadanie, podałam kawę z cynamonem i drożdżówkę z ajerkoniakiem, a potem zdjęłam podomkę i przybrałam pozycję jak z obrazu Francisa Goyi.

– Adela, czy mogłabyś wcześniej ogolić pachy? – poprosił AK-owiec czyli były żołnierz AK oraz Anonimowy Kobieciarz w jednym w wieku lat 96.
– Niby po co?
– Mam bardzo mało czarnej kredki.
– Ja tam osiwiałam!
– Białej kredki też mam mało!
– Jakiego koloru masz w nadmiarze?
– Czerwonego.
– Zrób mi czerwone pachy.
– Jestem malarzem realistą!
– Czerwoni nie byli realistami. Komunizm to utopia.
– Adela, nie jesteś twórcą, lecz tworzywem!
– Traktujesz mnie przedmiotowo!
– Mam sporo czerwonej kredki.
– To żadna kredka! – żachnęłam się. – To ołówek! Cienki i nie naostrzony!
Podniosłam się z sofy i narzuciałam na soebie porannik.
– Jesteś malarzem realistą, to namaluj mnie w podomce!
– A nie masz bardziej czerwonego porannika?
– Osiwieć z tobą można! – wyrzuciłam powstańcowi.
Znów się obnażyłam przed artystą z kredkami ze sklepu przyszkolnego.
– Adela, ty masz też włosy na piersiach!
– Misiu, ty świnko, ty! Nareszcie na mnie spojrzałeś uważniej.
– Biała plama!
– Nie dawaj plamy! Maluj, malarzu!
– Co mam zmalować?
– Co mówisz, dziecko? – spytałam, a słowa podpowiedziała mi podświadomość.

A potem zasnęłam. Władek był taktowny i po cichu zabrał blejtram, by go oprawić już we własnym mieszkaniu.

środa, 5 września 2012

Milczenie, ojciec!

Porwałam Solorza i Waltera. Umieściłam ich w pewnej wildeckiej norze, każdego w osobnej celi wyposażonej w telewizor z całodobowym programem telewizyjnej stacji, którą reprezentowali, po czym zadzwoniłam do ich firm, wymuszając na nich puszczanie filmowego materiału, który codziennie dostarczałam.

Zbigniew Ziobro sam ściągnął gatki. Wystarczyła lufa walthera, którą skierowałam w jego stronę. Kazałam mu się wypiąć, a Solorz z Walterem z oddali przypatrywali się bladej dupce Solidarnej Polski.

– Ciociu, to się godzi? – spytał ze swojej celi Walter. – W końcu to poseł.
– Milczenie, ojciec! – odkrzyknęłam, a następnie walnęłam pejczykiem tak, że Ziobro zaszlochał. Następnie spoiłam posła i pijane zwłoki wywiozłam pod jeden z poznańskich hipermarketów.

Nakręcony materiał wysłałam do dwóch prywatnych stacji z krótką odezwą uwięzionych szefów i już po kilku godzinach Walter i Solorz oglądali to samo na ekranach telewizorów.
Nie jest dobrze, gdy pokazujesz tylko męskie dupki. Telewidzowie moga się tym znudzić.

– Monika – zwróciłam się do skutej kajdankami dziennikarki – jaki masz nick?
– Olej nick? – odrzekła babka na wysokich obcasach. – Czy ja mogę do Solorza?
– Oj, jak ja lubię wysokie obcasy! – wydyszał Zygmunt.
– Milczenie, ojciec! – krzyknęłam.
Spoiłam Monikę i rzuciłam dziennikarskie ścierwo na warciański brzeg.
Pojmanie biskupa Pieronka nie sprawiło mi większych problemów.
– Wypnij dupkę, hierarcho! – zażądałam.
– Jaki tam ze mnie hiroł, jaki ze mnie cho! – oburzył się biskup.
– Co za pieruńskie wypięcie! – zadziwił się Walter.
– Co na to powie ojciec? – zatroskał się Solorz. – Ojciec Tadeusz?
– Milczenie, ojciec! – burknęłam, po czym wybatożyłam duchownego, ku uciesze dyszącego biskupa.

Potem przyszła kolej na kolejne dupki. Polsat i TVN niemal na bieżąco pokazały zadki Cichopek, Wojewódzkiego, Lisa, Leszka Millera, Grzegorza Lato i innych. A jeśli twojemu mężowi nie podoba się ten program, to zakrzyknij: „Milczenie, ojciec!”

wtorek, 4 września 2012

Ś-wirówka.

Sabina zobaczyła w oczach wyobraźni krwawy pejcz Lucjana, więc zamówiła taksówkę i uciekła. Tymczasem Lucjan wsiadł na rower i zaczął pedałować. W tym samym czasie Edzia płaciła rachunek w wysokości 174 złotych za wino i to nie było mało nawet na jak jej portfel. Spotkani przygodnie Hiszpanie brzdąkali na gitarach na ulicy Zamkowej w Poznaniu, a tleniona blondyna dawała odpór podrywaczom. Zdziarana Elizka chciała do malarza, co da się załatwić dziś. Witaminy znowu zostały wypłukane z organizmu. Prezydent Poznania Grobelny popełnił harakiri, udostepniając częśc Parku im. Jana Pawła II na lotnisko dla helikopterów. Robert nie miał górnych trójek i palił w towarzystwie barmana, który cieszył się z zakazu palenia w knajpach. Żaden z moich organów wewnętrznych nie wypowiedział ani słowa. SUPERCENA bije po moich oczach z folderu reklamowego. Remont w sąsiedniej kamienicy nie został ukończony, ale hałas przepędził gołębie i zasraj-balkon jest mniej zasraj, a bardziej balkon. Kocie łby na Starym Rynku w Poznaniu są błyszczące, choć nikt ich nie czyści. Luiza z Dragona przyszła przed jogą popatrzeć na szarpiących struny gitarowe Hiszpanów, ale jeden z nich dał plamę, wychodząc do toalety z młodą Polką.

A teraz muszę zmyć głowę zimną wodą, więc proszę nie narzekać, że dziś tak krótko. Zła jestem i przywalić mogę!

poniedziałek, 3 września 2012

Zamrożone stopy rozgrzanej giełdy.

Poniedziałki na targu na poznańskim Rynku Wildeckim zawsze są żywe i rojne. Zjawiają się tam po leniwej niedzieli kobiety zgłodniałe warzyw i świeżych owoców. Ceny są niskie, kramarki miłe, pyry najwyższej jakości. W poniedziałki i ja tam przychodzę, kupując pomidory, kalafior, czosnek czy surówki. Dziś też postanowiłam zajrzeć na rynek.

To ciężka harówa sprzedawanie na bazarze warzyw i owoców. Idzie mi o czarne paluchy sprzedawców. Ileż czasu muszą spędzać wieczorami na szorowaniu skóry na dłoniach i wydłubywaniu żałoby zza paznkoci! Podziwiam tych ludzi.

Brud poznańskim kramarkom musiał zajść głęboko za skórę, bo dziś wszystkie sprzedawały towar, mocząc zarazem stopy w miednicach wypełnionych wodą z mydłem. Zdziwiona podeszłam do Jadwigi lat 53, u której najczęściej zaopatrywałam się w pyry.
– Jadziu, czy podasz mi buraki? Kilo bym chciała.
– Nie sięgam.
– No tak, rozumiem, że nie możesz wyjąć stóp z miski.
– Najbliżej mam ogórki. One nie brudzą rąk. Resztę klient musi sam sobie zważyć oraz zapakować do foliowych siatek.
– A pieniądze? One dopiero są brudne.
– Życie nie jest aseptyczne. Jesteśmy gotowe na ustępstwa w naszej higienicznej krucjacie.
– Ale nogi w wodzie? Dlaczego nie moczycie rąk?
– Najgorsze, że woda jest zimna. Mamy rozgrzane serca, więc chłodzimy ciało od dołu.
– Myślałam, że przygotowujecie się do deptania kapusty.
– Zastanawiamy się, gdzie ulokować kapustę. To poważna finansowa decyzja, która rozgrzewa naszą giełdę do czerwoności.
– No tak – przytaknęłam – wydaje się, że zamrożenie stóp w tej sytuacji jest najwłaściwsze...
– To jak, zapakować ogórki?
– Chciałam buraki... Kilo...
– To zważ sobie, kochana.

No i zważyłam. Potem wyruszyłam na spacer między stoiskami, uważnie przypatrując się wildeckim Rockefellerom. Domyślałam się, że już niedługo w tym miejscu wyrosną drapacze chmur. Gabinet Jadzi może być na najwyższym piętrze.

niedziela, 2 września 2012

Kazanie na Czasie.

Bóg żyje w stanie ciągłego spełnienia. Jest sublimacją permanentnego orgazmu, bo jest szczęśliwy. To jest oczywiste, bo człowiek nie mógłby mieć Boga nieszczęśliwego, bo wtedy nasz Pan przestałby być Istotą Idealną (tzw.II). Zatem Bóg jest szczęśliwy. Nie przeżywa cielesnych uniesień, bo nie ma ciała, ale wiadomo, że orgazm odbywa się w mózgu. Bóg to Mózg w ekstazie. Nie sądzę bym się myliła – po prostu tak sobie wyobrażam Najwyższego. To Esencja nirwany o najwyższym ekstrakcie. Niewidzialne półkule o nieskończonej ilości połączeń nerwowych. A może jednak nie mam racji?

Po co Bóg zajął się ludźmi? Owszem, stworzył nas w czasie orgazmu, ale jak On może teraz przypatrywać się cierpieniom i nadal się spełniać? I być szczęśliwym? Hę?

– Władek, jak ma na imię Bóg? – spytałam Władka lat 96.
– IHWH.
– Bingo, Włdk! Żydzi odczytali to jako Jehowah z bezdźwięcznym „h” na końcu. A imię napisali używając jedynie spółgłosek.
– Cholera, gdyby Rej żył wcześniej, Bóg mógłby mieć słowiańskie imię. Może Jęhówąh?
– Myślisz, że Jęhówąh byłby szczęśliwy z takim imieniem?
– Nie wiem, ale my byśmy byli narodem wybranym i pewnie przez to szczęśliwsi.
– Włdk, sprowadzasz rozmowę na manowce! Wyjaśnij, co znaczy imię Boga.
– Jestem, który jestem.
– Właśnie, Bóg jest Czasem.
– Adela, nie mylisz się czasem?
– Czasem tak, ale nie w tym wypadku. Jakie Bóg ma atrybuty?
– Jest wieczny.
– Właśnie, Czas się nie skończy.
– Jest dobry, miłosierny i sprawiedliwy.
– Czas goi rany.
– Jest bezcenny.
– Otóż to. Czas to pieniądz, dlatego relikwie idą jak woda.
– No ale Bóg jest szczęśliwy. Ma non stop orgazm.
– Ty ośle lat 94. Gdybyś miał codziennie orgazm, to przeżyłbyś ich niemal 35 tysięcy! Byłbyś nieszczęśliwy!
– Mów za siebie, Adela.

Czasem Czas nie do wszystkich dociera. A Czas czerpie szczęście ze świadomości, że nigdy się nie skończy. Czas ma w głębokim poważaniu operacje plastyczne, terminy gwarancyjne oraz roszady na szachownicy. Dlatego dziś protestuję przede wszystkim przeciw szachistom w niedoczasie. Życie to nie jest blitz!