sobota, 17 grudnia 2011

Szalancja.

Coraz więcej mężczyzn chodzi po zimnej, grudniowej Wildzie z szalami na szyjach, które próbują fantazyjnie zasupłać, ale nic im z tego nie wychodzi. Nie jest to nonszalancja, lecz zwykła szalancja. Z tymże może to i dobrze, że w mojej dzielnicy gubi się NON, stawiając na tezy pozytywne, a nie ich marne zaprzeczenia.

Wyszłam na spacer po wildeckim parku, by popatrzeć na szalancję spacerowiczów z dzielnicy. Do bluzy z kapturem trudno dobrać krawat, dlatego zimowe resztki elegancji mężczyźni odnajdują w szalancji.
– Och, jaki ładny masz szalik, Zygmuncie – powiedziałam urzeczona pięknym, pasiastym i kilkukolorowym, grudniowym zwisem Zygi lat 84.

– Dobry, Adelo! – odpowiedział uszczęśliwiony komplementem sąsiad spod 20-tki z ulicy obok.
– A jak zdrowie małżonki? – spytałam grzecznie.
– Duśka? Prasuje koszule. A że lubi przy tym pluć na różne szmaty, to musiałem zaczerpnąć świeżego powietrza. Wziąłem szalancję, zostawiając ją samotnie z osobistym rynsztokiem. Jak wrócę, to powinna być już werbalnie oczyszczona.
– Rozumiem cię, Zygmuncie.
Skinęliśmy sobie głowami i poszliśmy w przeciwnych kierunkach. Kolejnego na alejce spotkałam sprośnego Waldka lat 51. Poza jego rubasznością był jeszcze przaśny. Podejrzany typ. Ale – o dziwo! – dziś też miał szalancję.
– Waldku, podziwiam twój wcale nie przaśny szyk – zaczepiłam go ostrożnie.
– Dziękuję, ciociu. Staram się wiązać koniec z końcem w ten sposób, by przynajmniej jeden z nich był odpowiednio długi.
– Nie cenię mężczyzn, którzy robią sobie taką autopromocję.
– To nie reklama, to szalancja. Po prostu grzecznie sugeruję mijanym kobietom, czego mogą po mnie oczekiwać.

Niezbyt przekonał mnie ten argument, zatem tylko skinęłam głową i ruszyłam dalej. I po kilku krokach natknęłam się na wikarego. Był bez szalancji. Za to nonszalancko miał rozpiętą koloratkę, a jabłko Adama chodziło mu jak szczur po klatce.
– Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus, Adelo – przywitał mnie.
– Niech będzie – odpowiedziałam.
– Samo niech będzie? Tak się nie mówi! – zagrzmiał ksiądz.

Jednakże tak straszyć to wikary może pierwszokomunistów. Ja swoje wiem i żaden amant bez szalancji mego uznania nie zdobędzie. Choćby w najczarniejszą kieckę się ubrał jak choćby ten z „Matrixa”.
No to wzurszyłam ramionami i ostentacyjnie pogwizdując pod nosem ruszyłam w swoją stronę.

piątek, 16 grudnia 2011

Formuła I.

Życie musi przebiegać według ustalonych zasad i reguł, inaczej można doprowadzić je do chaosu. Bezładnej anarchii i panicznego strachu o jutro. Większość z nas – stojących w ogonku do sklepu w oczekiwaniu na dostawę świeżego pieczywa – dowiedziała się o tym dopiero przed chwilą. A nasza średnia wieku dobiegała do 80-tki. Trochę nas to upokorzyło, bo wydaje się, że siwizna jest nobliwa i oznacza mądrość. Ale zacznę od początku. A na początku był chaos, dopiero potem reguły.

Kunia lat 88, która chyba ostatecznie wyrwała się z wczorajszego paciorkowca, podjęła trudny temat, wyrywając nas z bezmyślnego letargu. Bo o czym tu niby myśleć, gdy dookoła szaro, zimno, a nieprzyjemny wiatr wdziera się pod spódnice, wychładzając ostatnie gejzery ciepła?

– Brakuje mi formuły – wyznała Kunegunda.
– Szukasz eliksiru szczęścia? – spytałam. – Kamienia filozofcznego? Chcesz być krystalomantką?
– Szukam jedynie praprzyczyny. Czyżbyś nie widziała, jak poznańska Wilda jest zabałaganiona? Bliska chaosu?
– Po co ci to? – zatroskała się Malwina lat 92.
– Musimy zacząć od formuły 1 – zaproponowałam.
– Formuły I? Wybierasz się na Hungaroring? – zdziwiła się Kunia. – Chcesz wejść do stajni między mechaników?
– Czy ja wyglądam jak Kubica? – żachnęłam się.
Kunia spojrzała na mnie krytycznym wzrokiem.
– Trochę tak.
– Niby w którym miejscu?
– Pokaż kolana – zaproponowała Malwina.
– Jesteście szalone – oburzyłam się. – Zaczynamy od imponderabiliów, a kończymy na kolanach. Łyso mi się zrobiło ze wstydu, że wam tak głowy przewiało!
– Nie znasz się na żartach – stwierdziła miarodajnie Kunia, jakby sama była wulkanem śmiechu. – To jaką naczelną zasadę wprowadzamy na Wildę?
– By żyło się lepiej i szczęśliwiej. Odpowiedzialnie i statecznie – dodała Malwina.
– Formuła I brzmi – zrobiłam przerwę, by zwiększyć efekt. – Protestuj i daj protewać innym!

Dziewczyny spojrzały na mnie kpiąco, a ja w odruchu protestu, odwróciłam się do nich plecami.

czwartek, 15 grudnia 2011

Paciorkowiec.

Ciepły grudzień zawsze bywa parszywy. Wszystkie świństwa latają w powietrzu i nigdy nie wiesz, co w końcu łykniesz. Raz trafiasz na opłatek, innym razem czujesz się jak tirówka pracująca na leśnym parkingu. Powtarzam: to fatalny pogodowy okres w roku. Wie o tym najlepiej Kunia lat 88, która złapała paciorkowca. Kiedy to do nas dotarło, gdy stałyśmy w kolejce oczekującej na dostawę świeżych bułeczek z piekarni Chrupki Świt S.C., to od razu się przeżegnałyśmy. Z trwogą, by zaraza i nas nie dosięgnęła.

Patrzyłyśmy na siebie ze zmieszaniem, z trwogą i niepokojem, zależnie od osobistej wrażliwości, a Kunia już po raz szósty zaczynała odmawiać „Ojcze nasz, któryś jest…”. Pierwszy raz doświadczyłyśmy sytuacji, w której ciężko było się znaleźć, bo nie wiesz, czy wypada przerwać, wtrącić się słowem, czy równolegle prowadzić rozmowę z kim innym, zagłuszając paciorkowca. W końcu jednak każda zdrowa na ciele i umyśle kobieta ma dość paciorkowca i zaczyna rozglądać się za antybiotykiem.

– Zaraz znowu dojdzie do „Zdrowaś Mario”… – wyszeptałam z troską.
– Boję się, że potem litania mnie wciągnie – wyznała Malwina lat 92. – Litanie zawsze mnie brały, od pierwszej komunii nie mogę im się oprzeć. Chyba nie wytrzymam i dołączę się.
– Trzeba działać! – wydyszała z trwogą Ziutka lat 74.
– „bądź wola twoja…” – kontynuowała Kunia.
– Ona gorączkuje! – zauważyła Stefa lat 59.
– Może czopek? – zaproponowała Violeta lat 41.
– Chcesz zaczopować paciorkowca? Tu? W ogonku? – zainteresowała się Malwina.
– Zawsze czopuje się w ogonku.
– „módl się za nami grzesznymi…” – Kunia nie przerywała, z każdym wersem wprawiając nas w większą trwogę.
– Przecież modląca kobieta nie wypnie się! Nawet, gdyby była pierwsza w kolejce! – zaoponowałam. – Viola, co za bzdury pleciesz! Głupoty proponujesz! Tu musi zadziałać tylko antybiotyk!
– Ale co?!
– „Kyrie elejson…”
– Czosnek! – wpadła na wspaniałą myśl Ziutka.

Razem ze Stefą wparowałyśmy do sklepu, kupując główkę czosnku. Potem wepchnęłyśmy Kunii po ząbku do uszu i dziurek od nosa. Kiedy już siebie nie słyszała ani nie czuła, to antybiotyk zadziałał. I zbiegło się to akurat w czasie, gdy podjechał furgon z dostawą chleba naszego powszedniego. I znów życie wróciło do normy.

środa, 14 grudnia 2011

Wungiel przywieźli?

Obudziłam się dziś zdecydowanie za wcześnie. A wszystko przez Stefę, która rozdarła jadaczkę już o 5 rano, wołając z góry do swego Lucjana lat 62, który stał na ulicy przed wejściem do sąsiedniej klatki schodowej: „Lucku! Luuuuckuuu! Wungiel już przywieźli?” Na co Lucek, który jest dobrze ułożonym, spokojnym misiem, odpowiadał życzliwie, a nawet z odrobiną miłości: „Nie, szyneczko, spróbuj ponynać”. Ale Stefa nie szła „nynać”, unikając chrapaka, jak diabeł wody święconej. Znów przykładałam ucho do poduszki, już objęcia Morfeusza przyjemnie mnie kołysały, gdy wtem Stefa wydarła sznupę: „Lucku! Luuuuckuuu! Wungiel już przywieźli?”

Jestem kobietą wyrozumiałą i bardzo cierpliwą dla ludzkich słabości, ale przyznam, że przy trzecim „Lucku! Luuuuckuuu! Wungiel już przywieźli?” usiadłam na łóżku i zaczęłam wyplątywać lokówki na głowie, z którymi ułożyłam się do snu. Przy czwartym „Lucku! Luuckuuu! Wungiel już przywieźli?” wystawiłam nogi spod ciepłej kołdry i wzułam bambosze. Przy piątym „Lucku! Luuuuckuuu! Wungiel już przywieźli?” zacisnęłam mocno pięści i poszłam umyć zęby. Przy szóstym „Lucku! Luuuuckuuu! Wungiel już przywieźli?” miałam już na sobie podomkę, więc zdecydowanie podeszłam do balkonu, otworzyłam drzwi, a ziąb przeturlał mi się nawet pod pachami. W tej chwili już nie miałam wyjścia, musiałam się rozgrzać. A na to najlepszą metodą są siarczyste przekleństwa.

– Do jasnej ciasnej, musicie tak krzyczeć?! Drzecie się jak barchanowe gacie, które rozrywa się na kawałki, robiąc z nich ścierę do mycia podłogi!
– Adela, wungiel mają przywieźć! Nie mogę się doczekać! – odkrzyknęła Stefa.
W tym momencie otworzyło się okno z naprzeciwka i głowę wystawiła Mania lat 70. Ciut później to samo zrobiła Violeta lat 41. Zauważyłam też, że dyskretnie kilka lufcików też zostało uchylonych.
– Liczyłam, że zareagujesz, Adela – pochwaliła mnie Violeta. – Drą ryja, a mój Mietek nie może się skoncentrować! Jak mi obudzą dzieciaki, to już zupełnie będą nici z naszej akcji!
– Stefa, a po ile węgiel kupiłaś? – spytała Mania. – Może też bym nabyła ze dwa cetnary?
– Jedzie węgiel! – krzyknął z dołu Lucjan.
– Jezu! Wungiel! Jak ja się cieszę! Wungiel!! – radowała się Stefa.
Byłam zaskoczona, bo moim oczom nie ukazał się żaden samochód ciężarowy, półciężarowy, czy wywrotka. Podjechała osobówka, z której wyskoczył Kazek, syn Lucka i Stefy.
– Co jest grane? – spytałam. – Wungiel? Kazek, co tam trzymasz w łapce?
– Węgiel! – odkrzyknął Lucjan. – Lekarski! Stefa ma taką biegunkę, że ja pierdolę!

Z niesmakiem zamknęłam drzwi od balkonu. Nie znoszę ordynarnego słownictwa. Będę musiała porozmawiać z Luckiem, żeby więcej bluzgami nie przerywał mego snu.

wtorek, 13 grudnia 2011

Destylat melancholii.

Przyszła do mnie Maria Siczyna lat 69. Wpuściłam ją nieufnie przez próg, ona wpadła do salonu, zzuła trzewiki, wprawiając palące się kadzidełka w zdumienie, a potem w konsternację, po czym wyciągnęła zza pazuchy butelczynę. Kształtne szkło zapowiadało szlachetną niespodziankę: glebę Sycylii, le grand blue, jeżowce na głowie na wroga czy coś w tym stylu. Słowem, makarony i inne fioły.

– Masz, Adela – powiedziała, stawiając z hukiem szklane opakowanie na blat mojej ławy z płyty wiórowej oklejonej fornirem.
– Co to?
– A tam, taki destylat.
– Że co?
– Skroplona melancholia.
– Destylat melancholii?
– A jakże!
– Po co mam pić takie świństwo?
– Mało słońca, trzeba chlać.
– Chyba na odwrót? Słońce rozwesela, więc do żył najlepiej wprowadza się wytrawne wino w letnie wieczory.
– Adela, nie wkurzaj mnie. Ta bardzo wytrawny destylat melancholii. Do dna! Ale już, koleżanko z Wildy!
– Dobra, dobra...
Trąciłyśmy się kieliszkami, by za chwilę wylać ich zawartość w niecierpliwe żołądki. Kiszki się ucieszyły, a hemoroidy siedziały cicho.
– Zaraz, zaraz, to ty nie mieszkasz już na Wildzie? – zainteresowałam się.
– Zaciążyłam.
– Hę? – wyhęchałam ku swemu zdziwieniu.
– Ciąży mi melancholia. Musiałam zmienić otoczenie, więc przeprowadziłam się do mamusi. Mamusia ma lat 91 i bardzo się ucieszyła, że chcę u niej być.
– No tak – przytaknęłam. – Też bym chciała mieszkać u twojej mamusi. Słyszałam, że świetnie gotuje.
– Ba! – przytaknęła Maria Siczyna. – Ale destylat melancholii to ja pędzę.

I w tym momencie Maryśka zaczęła śpiewać piosenkę „Destylat melancholii” na melodię znanego przeboju hydraulika z Włoch, czyli Drupiego. Przyłączyłam się. Nic tak nie pomaga przy destylacie melancholii jak Drupi. Tylko w gardle mnie dziś drapie. Taki Drupi...

poniedziałek, 12 grudnia 2011

O jeden kapsel za daleko.

Wczoraj spacerowałam z Władkiem lat 95 po parku imienia Jana Pawła II, szukając niedzielnej ekspresji w bezlistnych gałęziach, niemrawych biegaczach i kamiennym pomniku poznańskiej pyry. Powstaniec dumnie kroczył u mego boku, szarmancko podając mi ramię. Czułam się odpowiednio do wczesnego niedzielnego popołudnia. I wtedy podszedł do nas Czesio lat 59.

– Dzień dobry, Adelo. Czy mógłbym porwać na chwilę Władka?
– Chcesz go sprowadzić na manowce?
– Oj, Adela, co ty się czepiasz? – zaoponował AK-owiec.
– Chciałbym z nim pograć w kapsle. Właśnie obaliłem dwa piwa i można je wykorzystać. Znudziło mi się bezczynnie siedzieć na ławce.
– A co ja niby mam robić w tym czasie?
– Może ciocia wyrysuje nam trasę? – zaproponował Czesio. – Mam kredę.
– Adela, skocz po piwo – wtrącił swoje trzy grosze powstaniec. – Jak nie chcesz, to ja obalę, ale zawsze będziesz miała kapsel i możesz dołączyć się do peletonu.
Zatkała mnie Władkowa bezczelność. Mężczyźni w ogóle jednak tego nietaktu nie zauważyli, ustalając szczegóły wyścigu.
– Mam kolorowe długopisy – pochwalił się Czesio. – Możemy wyrysować koszulki. Ja narysowałem flagę Szwajcarii.
– Chyba coś ci się pomyliło – powiedziałam z przekąsem. – To Czerwony Krzyż. Chcesz nieść pomoc na kapslu udającym rower?
– Czepiasz się – orzekł AK-owiec. – To jak polecisz po browar? Będzie więcej emocji, jeśli dołączysz do peletonu.
– Władku, wysyłasz kobietę po piwo? Poniżasz mnie, łajdaku! – krzyknęłam.

Zdjęłam chustę z głowy, ale powstaniec powstrzymał cios kategorycznym gestem. – Nic nie rozumiesz. Chcę ci oszczędzić jedynie rysowania na kolanach trasy. Dbam, byś nie miała reumatyzmu.
Westchnęłam ciężko. Popatrzyłam na czeskich chłopaków lat 95 i 59 i udałam się do sklepu. Kupiłam jedno piwo i wróciłam po 15 minutach. Trasa była już wyrysowana i wiodła przez niemal 150 metrów. To jednak co mnie zastanowiło, to peleton. Kolarzy przybyło w ilości ogromnej.

– Co jest grane? – spytałam.
– Adela, padnij na kolana! – polecił Walenty lat 78.
– Że co?
– Na stojaka nie wygrasz! – dodał Binio lat 62.

I wtedy dotarł do mnie zapach dzielnicowych sportowców. Zrozumiałam, że co najmniej jeden kapsel został pstryknięty za daleko…