sobota, 9 listopada 2013

Sceny balkonowe.

Słońce, temperatura powyżej zera i odkryta posadzka na balkonie. A tam wszystko zasrane przez gołębie. Czarno od sadzy z kominów i placki ptasiego gumna. Najchętniej bym nie otwierała drzwi balkonowych, ale nie mogę pozwolić, by zagnieździły się ptaki – w końcu mój balkon to nie woliera. Ja chcę tam kwiatki mam posadzone! Pelargonie jeszcze podlewam! I na Władka z góry lubię pokrzyczeć!

A propos, na II śniadanie wpadł jak co dzień powstaniec lat 97, dostał na dzień dobry szpachtułkę, by zeskrobał ślady ptasiej (od)bytności, a ja w międzyczasie dostarczyłam mu szczotkę, środek do szorowania i wiadro wody. AK-owiec podwinął rękawy i wziął się do roboty. Zdenerwowany fukał coś pod nosem, ale karnie wykonywał zlecone zadanie. I w tym momencie przyszła Ziutka z I pierwszego piętra.

- Adela, do jasnej ciasnej! Okna mam ledwo umyte, a tu kapie mi szlompa i paskudzi okno!
- Ziutka, masz już 53 lata i powinnaś wiedzieć, że to normalne, że woda leci z góry do dołu, a nie odwrotnie. Spójrz na deszcz, jest dokładnie tak samo. Poczekaj, pokażę ci fotografię wodospadu Niagara.
- Guzik obchodzi mnie Niagara! Ja mam zacieki!

W tym momencie w przedsionku pojawił się Władek. Otarł pot z czoła, obleśnie uśmiechnął się do Ziutki i wtrącił swoje trzy grosze.
- Masz okres, Ziutka?
- Ty stary rozpustniku – zareagowałam błyskawicznie. – Zacieki to nie miesiączka!
- Chlapnąłeś, Władku – powiedziała zagniewana Ziutka.
- Że niby głupotę powiedziałem?
- Nie, okna mi zafajdałeś!
- To jak skończę balkon, to wlecę do ciebie. Wymuskam wszystko, o co mnie poprosisz – obiecał dwuznacznie Władek.

Udobruchana Ziutka wróciła do siebie, a ja w milczeniu patrzyłam na rozgorączkowanego AK-owca, który w pośpiechu kończył szorować balkon. Nigdy wcześniej nie podejrzewałam go o takie zaangażowanie w prace porządkowe. Władek zamknął drzwi balkonowe i pędem ruszył do Ziutki. Nawet kawy nie tknął.

No cóż, przecież nie będę protestować przeciw pomocy dobrosąsiedzkiej. Postanowiłam jednak, że te słowa nie mogą być czcze, trzeba wypełniać je treścią. Dlatego poszłam na balkon wymienić przed zimą ziemię w doniczkach.

piątek, 8 listopada 2013

Wszystko opadło.

Kunia lat 90 przytupywała, rozgrzewając się w ogonku oczekującym na dostawę świeżego pieczywa. W pewnym momencie zastygła jednak w bezruchu. Był to dla nas sygnał, że nawiedziła ją odkrywcza myśl.

- Wszystko mi opadło.
- Znowu wpadłaś w depresję? – zatroskała się Malwina lat 92.
- Nie, to nie to. Ja po prostu zbyt dużo chodzę. Gdybym większość życia przeleżała, wówczas byłoby chyba wszystko w porządku. Musiałabym jedynie przewracać się boku na bok, by nie stracić na symetryczności.
- O co ci chodzi? – spytałam.
- Każdy krok wprowadza nasz organizm w wibracje – wyjaśniała Kunia. – Już od dziecka wszystko się ubija. Najpierw jesteś taka mocno w sobie, mięsista i esencjonalna, tyłkiem orzechy łupiesz, a cycki masz tak sprężyste, że nie potrzebujesz poduszek powietrznych w samochodzie, a potem niezauważenie wszystko zmienia się na niekorzyść i na starość już wiesz, że organy opadły.
- Organy? – zastanowiła się Krycha lat 63. – Byłam w Trójmieście. Piękna Oliwa...
- Masz, rację , Kryśka. – przyznała Kunia. – Oliwa i wszelkie inne tłuszcze sprzyjają poślizgowi organów.
- To dlatego nie robią mi prześwietleń! – zrozumiała Lwinka lat 92. – Nie miałam robionego Roentgena od 27 lat!
- A złamałaś coś w tym czasie? – zainteresowała się Halina lat 84.
- Trzy razy serce – smutnie obwieściła nasza kolejowa nestorka. – Statystycznie zakochuję się nieszczęśliwie raz na 9 lat.
- Czyli żylaki mogą w istocie być kanalikami płucnymi? – zatrwożyła się Genowefa lat 90. – Pracowałam na kasie w Społemie! Jak to się stało? Do chaty też miałam dwa kroki!
- Przecież opowiadałaś jak z Ryśkiem chodziłaś 13 lat zanim ci się oświadczył – wytknęła Genowefie Kunia.
- Nie, to jakieś bzdury – zaprotestowałam. – Przecież głowy miałybyśmy puste.
- No właśnie – poparła mnie Lonia lat 59. – Ja codziennie rano czyszczę uszy i nie zdarzyło mi się, bym nie wygrzebała choć odrobiny miodu.
- Nie wszystko ci opadło, bo jesteś jeszcze bardzo młoda – zauważyła Kunia, po czym zwróciła się do mnie. – A głowa nie jest pusta. Wypełniona jest oparami. Stąd się bierze nasz poranny chuch. To ubite organy nasiąkają smrodem od stóp.
- Czuję, że ze strachu głowa mi pęka – przestraszyła się Genowefa.

Z niepokojem spojrzałyśmy na wydmuszkę Genowefy. Na szczęście dojechał furgon ze świeżym pieczywem, więc natychmiast kupiłyśmy bułki i chleb, by jak najszybciej wepchnąć do buzi choć mały kęs i dodać do oparów coś bardziej materialnego.

czwartek, 7 listopada 2013

Linie papilarne.

Zawsze coś zbierałam. W dzieciństwie były to porcelanowe lalki, długopisy, lusterka kieszonkowe z obrazkiem z tyłu, potem kolekcjonowałam znaczki, wkładając je do kolejnych klaserów, aż w końcu rzuciłam kancery. Do pasji zbieractwa wróciłam kilka lat temu, kiedy zaczęłam zbierać linie papilarne. Zajęłam się dość poplątaną dziedziną, ale lubię łamigłówki, więc bardzo mnie to rajcuje.

Na początku borykałam się z problemami organizacyjnymi, bo linie papilarne zajmują dużo miejsca. Zawieszałam je pod sufitem w długim korytarzu, ale pająki zaczęły pleść na nich pajęczyny, zamazując tożsamość dawcy linii. Na pomysł skatalogowania trafiłam przypadkiem. Akurat urwał mi się guzik od koszuli nocnej. Dawniej machnęłabym na to ręką, bo nie miałam aż tak dużego biustu. Teraz czasami otwieram drzwi listonoszowi, innym razem wcześnie wpadnie do mnie Władek lat 97 i każdy z nich zapuszcza żurawia w mój dekolt. Zatem wzięłam się za szycie i mój wzrok padł na szpulkę z nićmi. I już wiedziałam, że będę nawijać linie papilarne na szpulki.

Najtrudniej zdjąć linię z delikwenta. Na początku dawałam się dotykać, w pogoni za realizacją pasji wystawiając połacie swego ciała na linie papilarne dopiero co poznanych kobiet i mężczyzn. Ale ostatnio trochę się zmarszczyłam i linie zrobiły się łamane. Właściwie to ratowałam się już tylko niewielką powierzchnią gładkiej skóry.

Dziś przed poranną mszą świętą wpadłam do zakrystii, przypominając sobie, że nie mam jeszcze w swojej kolekcji linii papilarnych wikarego.
- Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus – przywitał mnie z uśmiechem wikary.
- Niech będzie – odpowiedziałam, po czym od razu przeszłam do meritum. – Nie mam księdza linii. Chcę to załatwić przed mszą, bo później nie dopchnę się przez te tłumy podfruwajek skupione wokół ornatu.
- To młode i dobre duszyczki.
- I gładkie – przyznałam duchownemu rację. – Właściwie mogłabym zdjąć linie z którejś z nich, ale ksiądz wie, jaka jest młodzież. Nieufna wobec starej, pomarszczonej ręki.
- W czym mogę pomóc, Adelo?
- Tylko przyłóż rękę, dobrodzieju – poprosiłam, podciągając do góry kieckę. – Specjalnie założyłam stringi, żeby nie musieć księdza gorszyć ściąganiem gatek.
- Ach, nie musiałaś się aż tak bardzo starać, córko. Przyłożę rękę na prawy pośladek. Duchowny nie może na lewy.
- Ma ksiądz dojście do arcybiskupa?
- Do byłego? Mogę zaklepać spotkanie – zgodził się usłużnie wikary.

Kiwnęłam głową w podzięce i poszłam do kościoła. Usiadłam w ławce przy ambonie. Władek siedział obok. A ja nie wiedziałam, co mnie bardziej rozgrzewa: płomienne kazanie wikarego czy jego linie papilarne na prawym pośladku, czy może zaklepane spotkanie z arcybiskupem Paetzem. Żar, który mnie wypełniał był bardzo przyjemny.

środa, 6 listopada 2013

Wiadro nadziei, durszlak miłości.

Otworzyłam drzwi i Kunia lat 90 weszła, dźwigając ciężkie wiadro w lewym ręku i durszlak pod prawą pachą.
- Obleciałam wiarę na całej ulicy – poinformowała mnie przyjaciółka od lat 37.

Wiara w gwarze poznańskiej oznacza ludzi, więc Kunia zakomunikowała, że spotkała się z sąsiadkami i wybranymi sąsiadami.
- Złapałaś fuchę? Roznosiłaś ulotki?
- Nie. Zainspirowały mnie słowa pewnego młokosa lat około 40, który na przystanku tramwajowym zastanawiał się z kolegą, ile jest wiary na Wildzie. Postanowiłam to zbadać, wychodząc z rachunku, że wiara jest sumą nadziei i miłości.
- Może oni mówili o liczbie mieszkańców w naszej dzielnicy?
- Nie sądzę. Mieli zbyt uduchowione twarze. Wyglądali na uczonych w piśmie i słowie. W najgorszym wypadku byli akwizytorami. – Kunia nagle spojrzała na mnie czujnie, by zadać pytanie: – Podejrzewasz, że mieli kaca?
- Nie wiem. Staram się tylko uściślić fakty.
- Nie, nie masz racji, Adela – zaprzeczyła Kunia. – Oni mówili o rzeczach wyższych. I to mnie zainspirowało. Spójrz – wskazała ręką na wiadro – w środku najpierw była nadzieja.
- Myślałam dotąd, że nadzieja jest ulotna.
- Najpierw ją skropliłam. To nie było trudne, bo na Wildzie najwięcej nadziei rodzi się przy kropelce tego i owego.
- A po co ci durszlak?
- Miłość cieknie ludziom przez palce, więc pomyślałam: czemu nie przez durszlak? Pochwyciłam kondensat miłości, wlałam do roztworu nadziei i tak otrzymałam wiarę.
- Ale przecież w tym wiadrze jest jakiś klamot!
- Bałam się rozlać miksturę, więc dokonałam kolejnej reakcji chemicznej, w wyniku której otrzymałam klamot wiary. Zresztą święty Piotr budował kościół na skale, a to dlatego, że wiara jest klamotem.
- Czy to oznacza, że wiara nam ciąży?
- Wiele ciąż zostało wymodlonych...
- Zaraz, chyba nie po to zbierałaś nadzieję i przelewałaś miłość przez durszlak? Kunia, odebrałaś ludziom wiarę, bo chcesz zaciążyć?
- Wiara czyni cuda, ale trafia też tylko do skruszonych. Dlatego przyszłam do ciebie, byś pomogła mi rozkruszyć klamot wiary. Dla ludzi, nie dla mnie.
- I co potem?
- Rozsypiemy pył wiary do saszetek i oddamy sąsiadom. Nareszcie miłość nie będzie przeciekać im przez palce.

Wzięłyśmy się do roboty. W pokoju tak się mocno zakurzyło, że zaczęłam mieć NADZIEJĘ, że ludzie nareszcie będą pełni WIARY. Z MIŁOŚCIĄ oddałam się rozkruszaniu klamota, KICHAJĄC przy tym NA POTĘGĘ.

wtorek, 5 listopada 2013

Wirginia.

Wirginia lat 83 zawsze była małomówna, trochę nieśmiała, stojąca zwykle z boku kolejki oraz wydarzeń w dzielnicy Wilda w Poznaniu. Zamknęła się w sobie w wieku 14 lat. Tylko tyle od niej wyciągnęłyśmy. Do teraz pozostała dla nas milczącym Sfinksem, który – i owszem – ładnie wygląda, ale swoje tajemnice pozostawi dla historyków, a nie turystek, choćby z bliskiego sąsiedztwa.

Dziś rano był przymrozek i ciężko stało się w ogonku oczekującym na dostawę świeżego pieczywa. Myślałyśmy już o tym, by zrezygnować z chleba i w zamian kupić sobie litr wiśniówki, a potem obalić butelczynę w najbliższej klatce schodowej, gdzie trzymałyśmy sztamę z cieciem Bronisławem lat 54. Pojawiła się w nas rysa. Czekałyśmy, w której z nas pierwszy pęknie lód i wykaże się alkoholową inicjatywą. Ja byłam gotowa na zrzutkę. Już wyciągałam drobne z portmonetki, gdy zachłysnęłam się lodowatym powietrzem. To była moja niekontrolowana reakcja na słowa Wirginii.

- Nie chcę dłużej być niewinna – wyznał nasz dzielnicowy Sfinks, a lodołamacz jej przekazu skruszył kry zbudowane z naszych przesądów i stereotypów.
- Hę? – wymamrotała zdezorientowana Malwina lat 92.
- Co?! – wykrzyknęła Kunia lat 90.
- Proszę nie hęchać w moim towarzystwie! – oburzyłam się dla porządku, bo o wiele bardziej wstrząsnęło mną wyznanie Wirginii.
- Niech hęchają – zaszlochała Wirginia. – Niech hęchają... – powtórzyła dramatycznie. – Mi już nic nie pomoże.
- A ja zazdroszczę Wirginii – odezwała się rezolutnie Lonia lat 59. – Mój Eugeniusz nieraz podmawiał się, bym się ponownie zaszyła.
- To prawda – zgodziła się Genowefa lat 87. – Nic tak mężczyzn nie kręci jak defloracja dziewicy. Pamiętam, gdy przed wojną byłam...
- Wirginia – przerwała Genowefie Kunia – myślę, że niejeden birbant będzie chciał zerwać twój kwiat.
- Puścimy wici w dzielnicy – zdecydowałam. – Tylko proszę nie mieszać w tę akcję AK-owca lat 97. Poddaję go terapii. On jest Anonimowym Kobieciarzem – wyjaśniłam.
- Ale czy to wypada? – krygowała się Wirginia.
- Napiszę ogłoszenie, powiesimy je na latarniach. Jak masz na drugie imię?
- Hedonia.
- Odtąd bądź gotowa na każdą chwilę – ostrzegła Kunia. – Z takim drugim imieniem szybko zapomnisz, jak masz na pierwsze w dowodzie.
Jeszcze chwilę dodawałyśmy otuchy Hedonii, po czym machnęłyśmy ręką na czekanie na furgon i zakupiłyśmy wspomnianą wiśniówkę. P

Pierwszym mężczyzną, który wywąchał zapach alkoholu był cieć Bronek. Myślę jednak, że nie tym dziś się upił.

poniedziałek, 4 listopada 2013

W nocy odwiedził mnie kosmita.

Obudziłam się około pierwszej w nocy. Spojrzałam w rozjaśniony kwadrat okna. Światło od ulicznej latarni sączyło się przez zasuniętą roletę, oświetlając tarczę stojącego na komodzie zegara. Ziewnęłam. Poczułam, że zdrętwiałam, więc obróciłam się na drugi bok. Krzyknęłam.

- Uspokój się, dzieweczko – powiedziała dziwna postać. Ni pies, ni wydra. Dwa naparstki na głowie, kilka kontrolnych lampek na korpusie, brak włosów pod pachami, perfumy od Diora.
- Jesteś diabłem? – spytałam.
- Nie.
- To szkoda. Ale możesz mówić do mnie „dzieweczko”.
- Przyleciałem z planety ZAZUS. Mów mi Blanco. Mam 579 lat.
- Podaj mi szklankę wody, chłopaku. – Postanowiłam się uszczypnąć, sprawdzając, czy to nadal sen. Ale uszczypnięcie też może się przyśnić.

Tymczasem Blanco podał mi wodę.
- Moją planetę zamieszkują jedynie kosmici w wieku poprodukcyjnym – zaczął wyjaśnienia Blanco lat 579. – Mamy wysokie emerytury i dobrą opiekę medyczną. Jestem na tyle zdrowy i posażny, że mogłem wykupić wycieczkę na Ziemię.
- To dość przyziemny pomysł.
- Wcale nie, większość z nas jeździ na igraszki miłosne na słoneczną i gorącą Wenus, ale mnie znudziły się już emerytki i rencistki. Dlatego jestem tutaj. Ile masz lat, dzieweczko?
- Jestem Adelą lat 73.
- Och, ale chyba nie jesteś jeszcze dziewicą?
- Posłuchaj, bezczelny przybyszu! Budzisz mnie w środku nocy, zjawiasz się bez prezentu i zadajesz intymne pytania.
- Na jakiej amplitudzie osiągasz orgazm?
- Że co?
- Nie udawaj, że nie wiesz! Na ZAZUSie kochamy się, wprawiając nasze krzepkie korpusy w miłosne wibracje. Z tymże każdy z nas szczytuje na innej częstotliwości. A ja szukam dzieweczki, z którą mógłbym się zgrać.

Co nastąpiło potem, taktownie pominę. W każdym razie Blanco lat 579 się zresetował i rano już go nie było. A ja czuję, że złapałam wirusa. Bo tęsknię za wibracjami!

niedziela, 3 listopada 2013

O dziewczynach, które są lub były najbliżej Boga.

Dziś niedziela, więc znów bardziej odświętnie. Znaczy na ambonie. Mam na sobie ornat, a nawet jeśli nie, to lepiej byście w to uwierzyli, bo słowa przekażę święte i dobrze dodać im sacrum, czyli idealną podniosłość. Kobieta w ornacie jest święta i zarazem prowokacyjna. Wzbudza szacunek i łaskocze chuć. Sakralna babka jest najlepszą recepta na ambonę. W końcu z ambony zawsze o świcie widać dziki. A dzikość serca dla niejednego może oznaczać lincz. Diabelską chłostę.

Znana jest natchniona oniryczna wizja świętej pamięci świętej Teresy, którą nawiedził anioł święty z poświęconą złotą włócznią. Święta Teresa we śnie miała lat jeszcze nie najwięcej, więc posapała, pojęczała, a potem spisała rzetelną relację. Anioł wymierzył w nią złotą włócznię, nadział bezpardonowo, a ona poczuła Boga. Mistyczna radość, która świętą opanowała, była podniosła i także ja, gdy to czytałam czułam się na szczycie wiary. Poczułam piękną obietnicę tego, co czeka mnie wkrótce, czyli po śmierci. Ekscytowałam się na myśl o katolickim pochówku. Wieńcach i Chopinie lub Bachu na ostatniej drodze. Aż do dołu.

Święta Teresa doznała cudu, który wytłumaczył jej tajemnicę wiary chrześcijańskiej. Że złote włócznie mają tylko anioły w niebie. Ziemskie rożna nie są w żadnym drogocennym kruszcu i najczęściej bywają tandetną podróbką chemicznego Au. Takim tombakiem, czyli Tomaszem na biegu wstecznym (tom.back). Niestety, nie wszystkie kobiety chcą czekać na złotą dzidę długo, czyli na zawrotnego Tomasza na biegu najwyższym.

Niektóre z pań stają się przez to kalwinistkami, twierdząc, że ich orgazmy są łaską Pańską i widomym oraz słyszalnym znakiem na to, że docześnie żyją w zgodzie z Bogiem, który ich przyjemnie doświadcza. Na drugim biegunie tkwią buddystki, które przekonane są, że ludzka egzystencja to cierpienie, więc śpiewają mantry, by w kolejnym wcieleniu znów stać się kobietą i zacząć cierpienie od nowa. Bardziej stoickie są hinduistki, które wpatrują się dłużej w piekarnik niż gospodynie domowe. One też czekają na placki, ale dopiero po przejściu stada krów. O kontakt przez rurę z Bogiem walczą zaś striptizerki. One twierdzą, że nagie przyszły na świat i tańcząc, chcą się dostać przez transcendentną rurę do Absolutu.

I w tym momencie muszę zaprotestować. Precz z Absolutem! Won z Sobieskim i Wyborową! Dość Żytniej i Żołądkowej Gorzkiej! Od wódki umysł krótki!