sobota, 2 lutego 2013

Nieskora do modlitwy.

– Luty, luty, lecą z nieba gluty – powiedziała Kunia lat 90, która była autorką wielu ludowych porzekadeł.

Stałyśmy w ogonku przed sklepem na dole, oczekując na dostawę świeżego pieczywa z nocnego wypieku. Dostawczak z chlebem jak zwykle się spóźniał, a my przytupywałyśmy, omijając krople zimnego deszczu kapiące z nieba, rynien i dachu kamienicy, w której znajdował się skład.

– Spod kołdry wyszłam tylko dlatego, że przypomniałam sobie mojego starego – oznajmiła Malwina lat 92.
– Nie lubiłaś z nim się seksić? – spytałam.
– To nie to. Alojzy umarł w nocy. Rano próbowałam się do niego dobrać, ale był już zbyt zimny. Od tego czasu mam uraz i otwieram oczy na kwadrans przed przebudzeniem. Łatwiej później wyskoczyć mi spod kołdry, gdy już się obudzę.
– Pomódlmy się o lepszą pogodę – zaproponowała Elwira lat 77.
– Jak to otwierasz oczy przed przebudzeniem? – zdziwiłam się.
– Jestem onanistką, dlatego liczę swoje orgazmy na palcach – obwieściła Kunia. – Lubię przebywać pod kołdrą i rachować.
– Mam taki tik – wyjaśniła Malwina, po czym zwróciła się do Kuni – Rachować? A nie czasem ruchować?
– Zdrowaś Mario, łaskiś pełna – rozpoczęła Elwira.
– Nie w taką pogodę! – Lwinka wykrzywiła twarz w grymasie.
– Jestem rachmistrzynią – pochwaliła się Kunia. – Przeżywam mistrzowskie uniesienia.
– Co nie w taką pogodę? – oburzyła się Elwira.
– Ja też jestem nieskora do modlitwy – poparłam Malwinę. – Pomódl się w ciszy – poprosiłam Elwirę – chciałabym porozmawiać o orgazmach. Zdrowa Maria łaski pełna trochę mi w tym przeszkadza.
Zausznica proboszcza wzdrygnęła ramionami i zaczęła niemo poruszać ustami, zanurzając się w modlitwie.
– Dziś pada, ale kiedy przyjdzie zimniejszy front atmosferyczny, przynosząc mróz i słońce, to przyniosę kołdrę.
– Tu przed sklep? – indagowała Malwina.
– O orgazmie nie ma co opowiadać. Lepiej przeżyć i pokazać – Kunia lubieżnie oblizała wargi.
– Ojcze nasz, któryś jest w niebie – Elwira wróciła do głośnej modlitwy, chcąc odwieść nas grzesznego w jej odczuciu tematu rozmowy.

Nadal byłam nieskora do modlitwy. Zauważyłam, że Kunia i Malwina podobnie. Elwira natomiast klepała pacierz. Uszanowałyśmy jej modlitewne uniesienie, myśląc jednak o kołdrze Kuni i rychłej zmianie pogody.

piątek, 1 lutego 2013

Siejesz burzę, zbierasz wiatr.

Po długiej nieobecności w Poznaniu pojawił się Lucjan Kutaśko, mózg sztabu wyborczego prezydenta 2015. Oczywiście pierwsze kroki skierował do mnie.

- Lucjanie, interesuje mnie, dlaczego nigdy nie związałeś się z kobietą rozpoczęłam rozmowę.
- Oj, pani Adelo – westchnął Kutaśko.
- Może nie jesteś szczególnie przystojny, ale też niczego ci nie brakuje. Odwiedzasz mnie ogolony, rybkę potrafisz na obiad załatwić, powiadasz też, że nie chrapiesz.
- To prawda, nigdy siebie nie słyszałem chrapiącego.
- Nie jesteś butny, lecz skromny. To się kobietom podoba. Nawet teraz, gdy siedzisz ze złączonymi kolanami, koszulę masz zapiętą po szyję i sweter włożony w spodnie, wzbudzasz pożądanie.
- Pani Adelo, bardzo kochałem mamusię...
- No i?
- To była pogodna kobieta. Potrafiła przewidzieć każdą zmianę aury. Wyczuwała zmieniające się fronty atmosferyczne, bezbłędnie zapowiadała dni upalne, a zimą grad. To ona wpoiła mi intuicję.
- Nie rozumiem. Z intuicją kobieta chyba się rodzi?
- Kobieta tak, ale mężczyźnie trzeba ją wpoić. Mamusia napoiła mnie intuicją. Ssałem jej cycek...
- Cycek?!
- Przepraszam, pani Adelo. Ciumkałem pierś mamusi, a ona mówiła: „Lucku, narzeczona jest jak zefirek, ale żona to już nawałnica”. Potem dodała, że muszę przygotować się na sztormy, a nawet na tsunami. No to wziąłem pewnego dnia łódkę i wypłynąłem na mazurskie jeziora. Pokochałem kołysanie fal.
- Lucjanie, kobieta też potrafi ukołysać.
- Może, ale ja dodatkowo polubiłem zapach ryb. Nawet poznałem w pewnym porcie dziewczynę, która też podobnie pachniała, ale ona była wyrachowana. Mówiła żebym nie oszczędzał, bo miłość jest bezcenna. A ja akurat miałem oszczędności odłożone na robaki. Nie rozumiem, dlaczego miłość miałaby kosztować tyle co 3 kilo robaków. Drożyzna jakaś!
- Pascal powiedział, że człowiek to trzcina myśląca.
- Właśnie, ciśnienie mi skoczyło! Miałem wtedy bardzo dużego Pascala! Tyle pieniędzy na miłość! Dobrze, że mamusia tego nie usłyszała. Na pewno przewracałaby się w grobie.
- To w końcu jaką kobietę sobie wymarzyłeś?
- Powinna być jak samochód. Jak moja syrenka. Nie za duża, kształty opływowe, może terkotać, ale karoseria nie może być przerdzewiała. Bo gdy zacznie się burza, trzeba się gdzieś schronić.

No cóż, Kutaśko to nasz człowiek. Siewca, który dotychczas w ręku miał plewy. I rzucał je nie w glebę, tylko w wodę. Zrobię jeszcze z niego chłopa, bo pańszczyzna jest mu pisana. Tylko kobietę żyzną muszę znaleźć. Żadną tam syrenkę pachnącą rybami – takie kandydatki stanowczo oprotestuję.

Może macie jakieś propozycje? Szukam kobiety na Kutaśkę. Nie może jednak być burzliwie, tych słów nie rzucam na wiatr.

czwartek, 31 stycznia 2013

O chwiejności.

Każdy kieł kiedyś zacznie się chwiać. Zresztą trzonowy też. Wprawdzie mam dwie szufladki, ale przypominam sobie stres, jaki przeżywałam z każdą stratą ukorzenionego zęba. Wszystkie wypadły mi ukradkiem. Mała dziurka zmieniała się w dużą, potem było ćmienie, a następnie hurtowe połykanie tabletek od bólu. Wiertarki z wolnymi obrotami, dentyści bez empatii i amalgamat, który był trwały, ale ponoć do de. Gehenna.

Miałam taki sen. Nie, nie chciałam być berlińczykiem. Przyśniły mi się za to wszystkie młode ząbki. Szczerbaci Polacy rocznie wypluwają tony mleczaków. Trafiają one do szkatułek, skarbonek, a na koniec lądują na śmietniku. I ja w moim śnie wymyśliłam, że można mleczakami wybrukować spacerowe alejki. Najlepiej wokół parlamentu.

- Ty to masz głupie sny, Adela – powiedział Władek lat 97, gdy opowiedziałam mu o pomyśle.
- Mleczak to utracona niewinność.
- Cnotę straciłaś wraz z mleczakami? Adela, ty już..., no wiesz, w przedszkolu?
- Oj, ty głupi AK-owcu!
- Odpowiedz! Nie wymiguj się!
- Nic nie rozumiesz, gupolu. – Nie wiem, dlaczego ale do powstańca pasuje gupol bez „eł”. – Wyobraź sobie posłów, którzy drepczą po mleczakach dorastającego elektoratu. Ślizgają się, bo szkliwo byłoby wyczyszczone pastą przeciw próchniczą.
- Ślizgają się po straconym uśmiechu dziecka?
- No właśnie!
- To chyba niedobrze.
- Dlaczego?
- Bo nigdy by nie debatowali nad emeryturami. Tylko nad nauczaniem szkolnym i przedszkolnym, profilaktyką i higieną jamy ustnej. Nie, to zły pomysł.
- Jak sądzisz, czy na mleczakowej alejce ktoś by się przewrócił?
- Oczywiście. Nawet samochody wpadałyby w poślizg.
- I o to chodzi. Poseł musi czuć chwiejność swojej misji. Inaczej będzie kręcił i kombinował w nadziei, że nigdy nie upadnie.
- No nie wiem, nie wiem...

To cały Władek – zawsze taki niezdecydowany. A ja protestuję przeciw takiej postawie, bo brak stanowczości wpływa na chwiejność posłów. Oni nie czują bata i przez to dawno zapomnieli o mleczakach. O niewinności.

A ja pamiętam. Kto nie ma szufladek, ten nie zrozumie.

środa, 30 stycznia 2013

Oficerki.

Zawsze chciałam zorganizować zajazd na koszary. U mojego boku nie byłoby żadnych Władków lat 97, ruszyłabym za to w towarzystwie Zdziś, Jadź, Bogn i Janeczek. Z parasolkami, laskami, chodzikami, z komunijnym nunczako w czerstwych rękach, czyli dwiema świecami połączonymi knotem. Sforsowałybyśmy straże, dyżurki, przepustki oraz szlabany i dostałybyśmy się do tłustych tyłków wąsatych trepów. Nie, nie w tym sensie, co zwykle (może oprócz Janeczki), ale po to by skopać im skretyniałe zadki.

Wczoraj razem z AK-owcem udaliśmy się dla rozrywki pod konsulat rosyjski przy ulicy Bukowskiej w Poznaniu, by pooglądać sobie współczesnych szpiegów. Szliśmy ulicą Przybyszewskiego i minęła nas wojskowa ciężarówka, pod której plandeką unosił się ezoteryczny duch skrywanego pod onucami homoseksualizmu. Na ciasno ustawionych ławkach na pace siedzieli piękni młodzieńcy, których oszpecono, ubierając ich w polowe mundury. Władek natychmiast przypomniał sobie czasy powstania warszawskiego i wykorzystał fakt, że samochód stanął na czerwonym świetle.

- Wiwat, żołnierze! Dokąd ruszacie?
- Na poligon, dziadku! – odkrzyknął Adonis siedzący najbliżej burty ciężarówki
- A dlaczego nie jedziecie autokarem? – spytałam.
- Musimy ćwiczyć warunki bojowe, babciu. Ćwiczymy gotowość, by obronić ojczyznę w chwili zagrożenia.
- To na wojnie też się toi w korku? I mówcie do mnie: ciociu!
- Oj, Adela, nie gadaj głupot! – fuknął na mnie Władek. – Od strategii jest pan porucznik. Prawda, chłopcy? – To pytanie skierował już do polskich bogów wojny, choć ja najchętniej widziałabym ich na mojej pryczy.
- Pani porucznik, dziadku. Naszym dowódcą jest kobieta, a ona z kolei podlega bezpośrednio pani major.
- Widzisz, kochasiu – powiedziałam triumfująco. – Współczesna kobieta ugina się nie tylko pod ciężarem swego biustu, ale i pod baretkami!

Włączyło się zielone światło i kierowca wojskowej ciężarówki ruszył z piskiem opon, uaktywniając pod plandeką gejowskie salto mortale. Ja zaś rzekłam:

- Teraz rozumiem, że można zakochać się w oficerkach!
- Oficerkach? – zdziwił się Władek. – Adela, przecież lubisz kozaki na wysokim obcasie?!

I tu musiałam zaprotestować. Każda kobieta chce spotkać w swym życiu kozaka, ale nie na wysokim obcasie! Na wysokim obcasie to chcemy żyć, dlatego nigdy nie dałam się wziąć żołdakowi, który na wojnie mógłby utknąć w korku! Ja sama to już wolałabym dezertera. Ale rozumiem kobiety, co idą w oficerki, byleby tylko mieć w zasięgu ręki skoszarowanego szeregowca. W końcu komuś trzeba wydawać rozkazy.

Baczność, chłopaki!

wtorek, 29 stycznia 2013

Miało być śpiewająco, a wyszło fałszywe mruczando.

Władek lat 97 wpadł. To nie chodzi o mnie. Nie byłam jego partnerką seksualną od wielu miesięcy. Nie idzie też o Lusię lat 69 ani o Anię lat 75. Owszem, AK-owiec wpadł, ale nie z kobietą.

Powstaniec wpadł w depresję.

Depresja jest zjawiskiem bardzo poważnym, szczególnie u mężczyzn. Jak sama nazwa wskazuje, d.-presja polega na męskiej presji na damski tyłek. No i Władek parł, parł, aż doszedł do momentu kiedy ciało lat 97 wyparło się jego. I powstaniec skapitulował. Podniósł wysoko ręce w nadziei, że z nieba spadnie coś niebieskiego. Władek stał na chodniku i przypadkiem oberwał błękitnymi figami Lusi lat 69. Władek postanowił pójść z problemem do lekarza, ale i on pokazał mu figę. Potem jednak się ulitował i wypisał receptę.

- Adela, nie mogę zsynchronizować czasu. Aplikuję lek albo za szybko, albo za późno.
- Bo myślisz o błękitnych migdałkach!
- Zwariowałaś, tak głęboko w gardło ci nie zaglądałem!

Zastanowił mnie, bo nie myślałam, że w moim wieku można mieć zaśniedziałe migdałki...

D. presja, która zawładnęła Władkiem przygarbiła go, zasmuciła mu lico i na koniec pozbawiła sił witalnych. Powiadam wam, w jednym momencie zrobił się nieszczęśnik. Dlatego dziś od rana siedziałam przy nim, próbując go rozruszać i przez to żadnej wiadomości z rana przedstawić nie mogłam.

Siedziałam koło Władka, nie znajdując odpowiednich słów. No to spróbowałam podsuwać mu pod oczy najsłodsze widoki. Nawet zdjęłam biustonosz. Bez efektu. Nie zwiększałam jednak dozy doznań, bo fig nie noszę, a reformami jeszcze bardziej mogłabym przygnębić. I wtedy zaczęłam mruczeć. Wyszła miła, spokojna i usypiająca melodia. Najpierw chciałam pośpiewać na nutkę sol, ale sytuacja dziś była zbyt dramatyczna, by trzymać się rytuału. Tymczasem niepokoję się, co będzie, gdy Władek się obudzi.

Tymczasem protestuję przeciw presji na de. Zwykle przynosi to opłakane skutki. I niemy krzyk. I chrapanie. Tak, miałam dość chrapania Anonimowego Kobieciarza, więc włożyłam dwa palce do ust i zagwizdnęłam co sił w płucach.

poniedziałek, 28 stycznia 2013

Rada dla starych panien.

6 stycznia umarł mój mąż Józwa. Stało się to w fatalnym czasie, bo grabarze – podobnie jak w tym roku – musieli rozkuwać lodowe bryły, by wyciąć ziemi odpowiednio głęboki otwór na trumnę, która przecież i tak chowała postawnego mężczyznę. Pogrzeb mojego męża opóźnił się o 2 dni, przez co łzy smutku zmieniły się u mnie w okrzyki wściekłości i drapieżne grymasy. Jak długo można żegnać się z mężem? Tym bardziej, jeżeli to ja doprowadziłam go do zgonu.

Gdy poznałam Józwę, myślałam, że jest to mój wymarzony książę na białym rumaku. Wierzchowiec okazał się starą szkapą, a przyszły monarcha życiowym cieciem popalającym papierosy marki Popularne, a w święta państwowe opróżniającym w samotności flaszki z diabelską cieczą. No to zaczęłam marudzić. Robiłam to na tyle intensywnie, że Józwa najpierw dostał tików nerwowych, potem zaczął się jąkać, a na końcu zachorował na raka żołądka. Zachowałam się wówczas uczciwie i sumiennie odwiedzałam go dwa razy w tygodniu w szpitalu. Wówczas można było odwiedzać chorych tylko w czwartki i niedziele. Natomiast do kostnicy wpuszczono mnie we wtorek.
8 stycznia pochowałam swojego księcia na koniku bujanym i nie zastanawiając się dłużej, zaczęłam rozglądać się za trzema królami. Najbardziej interesował mnie ten, który niósł złoto, ale przyplątał się Władek z kadzidłem i od tego momentu często miałam dym w oczach. Ale nie powinnam narzekać, bo moje życie zaczęło się toczyć po ku..., tfu, królewsku.

- Władku – odezwałam się dziś rano do mego przyjaciela lat już 97. – Czy pamiętasz, jak długo musieliśmy namawiać Zygmunta, by wszedł do łóżka?
- Za to Stefan rozebrał się od razu!
- Ach – stęknęłam z rozrzewnieniem. – Potraktowaliście mnie po królewsku. Moi trzej królowie...
- Nie mówiłem ci tego wcześniej, ale Stefan mnie denerwował. Był zbyt aktywny, podczas gdy jego berło nawet hetmańskiego nie przypominało.
- Oj, mój koguciku.
- Za to Zygmunt był w porządku.
- Zygmunt... – rozmarzyłam się.
- Przynajmniej on zostawił w spokoju moje pośladki!

Tu muszę uciąć relację, bo weszła na tony zbyt intymne. Ale na koniec wrócę do meritum, protestując przeciw naiwnej postawie starych panien, które oczekują wjazdu księcia na białym koniu. Wy się za królami rozglądajcie! Poznacie ich po tym, że chodzą w trójkach. Dwójkami spacerują mundurowi – tych akurat unikajcie. Dlaczego? Może wyjaśnię to kiedyś przy okazji.

niedziela, 27 stycznia 2013

Seks na klęcząco.

- Adela, chciałbym żebyś się położyła.
- Jaką nadzieję w tym pokładasz, Władysławie?
- Czyżbyś była przy nadziei?
- Jesteś beznadziejny! Jak można wpaść na tak idiotyczny pomysł? Mam 73 lata i choć moja cera i nogi na to nie wskazują, to już przekwitłam.
- Kładź się wreszcie!
- Ale po co?
- Muszę zewrzeć się z tobą w miłosnym uścisku.
- Niedobrze, znowu jesteś na głodzie – westchnęłam.

Władek lat 97 jest AK-owcem, czyli byłym żołnierzem AK i Anonimowym Kobieciarzem w jednym i od czasu do czasu ma napady chuci niemożebnej. Tak wielkiej jak zapał elity narodu północnokoreańskiego do nawrócenia świata na komunizm. Władek szczęśliwie nie jest już tak wysportowany jak kiedyś i nie potrafi wziąć kobiety na stojąco. Musi najpierw ją położyć, przewrócić i poturlać. AK-owiec uzależniony jest od turlania. W związku z tym uwielbia pozycje horyzontalne, ale tu powstaje problem semantyczny, który nakłonił mnie do odsunięcia sekretnej zasłony z alkowy i przytoczenia wczorajszej wieczornej rozmowy.

- Władku, dlaczego preferujesz pozycję po bożemu?
- Jam katolik. Ponadto jestem fanem papieża, to mój idol. On wie, co dobre dla mnie, dla ciebie i wszystkich innych baranków.
- Ale Benedykt XVI nigdy nie spróbował seksu! Czy ty wiesz, co to jest celibat?
- Papież jest ojcem świętym, a ojciec to sprawa święta. Nie na nasze to głowy, Adela. Ojciec to ojciec, jak coś mówi to wie, co mówi. Zresztą miałem sen.
- Sen?
- Siedzieliśmy z Benedyktem XVI w piwiarni „U Marycha” przy ulicy Głogowskiej. Przy piątym piwie papież rzekł tak: „Synu, turlać kobietę możesz, ale bierz ją zawsze z przodu. Tylko tak jest po bożemu!”
- A to świntuch – wyrwało mi się.
- Że co?!
- Władek, idź spać. Weź znów we śnie papieża na piwo. Spytaj się, dlaczego seks po bożemu nie może być na klęcząco. No zbieraj się, już późno! Pamiętaj, na klęcząco! Oboje twarzą do świętego obrazka! Chyba trzeba do zwierzęcego aktu dodać coś mistycznego?

Władek lat 97 to nałogowiec. Gdy wpadnie w seksualne delirium wtedy należy szybko odwrócić jego uwagę. Ociągnąć od praktyki, kierując myśli na teorię. A z drugiej strony sama jestem ciekawa, co powie papież we śnie Władka lat 97. Czy zaprotestuje na pozycję od tyłu, ale za to na klęcząco i to przed świętym obrazkiem? Trudna sprawa. Będzie wiele punktów widzenia. Oby znowu nie doszło do schizmy.