sobota, 18 sierpnia 2012

Sobota pracująca.

Rozpasanie obyczajowe jest winą związku zawodowego Solidarność. Zaczęło się od postulatu wolnych sobót. Wówczas mężczyźni pracowali w ten dzień tygodnia, przychodzili zmachani po pracy, obiad, kolacja, znajomi, litr Żytniej i Mazurek Dąbrowskiego na koniec programu w TV. Rano następnego dnia szło się na mszę do kościoła i żyło się po bożemu. A dziś? Niedzielę ludzie przesypiają na kacu, bo balują już od piątku. Nie znajdują czasu na kazanie na sumie i summa summarum żyją w grzechu. Polskie Penelopy mają powyżej 60 lat, Messaliny około 30-tki, a młodzi Polacy z rozbitych rodzin cierpią na kompleks Edypa.

Wszystkie znaczące kultury zanikły w wyniku zbyt dużego czasu wolnego. Kobiety na Lesbos nie wycierały kurzu z mebli i masowo umierały na alergię. Wypomadowani patrycjusze ze starożytnego Rzymu poruszali się szałowo, pachnąc szałwią i mitrą, lecz zanikła im pierś waleczna, co wykorzystali Wandale i inne gbury. Aborygeni zamiast grać w tenisa (w Australii jest mnóstwo dobrych kortów) zaczęli beztrosko przypatrywać się bokserskim pojedynkom kangurów i dziś została ich garstka. Wiele z nas też wpatruje się w „Taniec z gwiazdami”. Ale mój krzyk nie jest kasandryczny. Dlaczego? Bo znalazłam sposób.

– Musisz bardziej wycisnąć mopa!
– Pani Adelu, ja muszę wrócić do więzienia – odpowiedział jękliwie Boguś lat 48.
– Nie oszukuj! Przepustka kończy się dopiero za tydzień! Jak już umyjesz schody, to zgłoś się do mnie. Dam ci płyn do mycia okien.

Nie obchodziła mnie przerażona gęba wildeckiego recydywisty. Wróciłam do mieszkania, gdzie z łazienki dochodziły bluzgi Witka lat 59.
– Cieszę się, że pracujesz z wywalonym jęzorem, ale nie pluj przy tym bezecnymi słowami. Nie przeklinaj!
– Pani Adelu, ma pani pralkę automatyczną! Dlaczego muszę zasłony prać ręcznie?
– Bo tkanina jest delikatna. Ty też musisz być dla niej delikatny!
– O Mateczko w niebie!
Witek się resocjalizował, zatem poszłam dalej sprawdzić Władka.
– Adela, ja ci zaproponowałem subtelną miłość cielesną, a ty się pastwisz!
– Nie wyjdziesz z kuchni, póki nie doszorujesz piekarnika.
– Jezu, ja już nie mam sił.

Usiadłam na fotelu, włączyłam telewizor. Musiałam nabrać sił przed wieczorem. Kiedy zmęczeni AK-owcy pójdą spać, pójdę na tańce. Kazia lat 47 ma przyprowadzić dwóch speców od przeczyszczania kominów. Są ponoć przystojni. W dodatku kominiarze przynoszą szczęście.

piątek, 17 sierpnia 2012

Globtroterka lat 62.

Dziś znów było sennie w ogonku oczekującym na dostawę świeżego pieczywa z nocnego wypieku. Stałyśmy zatopione w swoich myślach albo po prostu bezmyślnie przypatrywałyśmy się chmurom na niebie. I wtedy podjechała do nas Klara lat 62. Klara była obieżyświatem, pokonującym egzotyczne miejsca w swoim kabriolecie. Jednak ostatnią podróż po drogach syberyjskich przypłaciła zapaleniem płuc i opon mózgowych, więc po powrocie nie ustawiała się w kolejce. Sprawunki robiła jej Luiza lat 44 i to od niej dowiadywałyśmy się, co się dzieje ze stanem zdrowia podróżniczki.

– Cześć, kurka opona dziurka! – przywitała się Klara.
– Miło widzieć cię na luzie – ucieszyła się Kunia lat 90.
– Trzymam nogę na hamulcu, kurka wentyl dziurka.
– Czyli jeszcze nie wyzdrowiałaś? – zainteresowałam się.
– Czuję się git, kurka bieżnik dziurka. Właśnie wybieram się na wyspę Krk.
– To w Chorwacji? – Elwira lat 77 pochwaliła się znajomością geografii. – A jak dostaniesz się wozem na wyspę? Znowu dotkniesz dna?
– Jakiego dna, kurka przedni most dziurka? Czy jest chleb? Muszę zaopatrzyć się w prowiant.
– Jeszcze nie dowieźli – Malwina lat 92 udzieliła informacji. – A zabierasz autostopowiczów?
– Nie lubię być podmacywana w trakcie jazdy, kurka uszczelka pod głowicą dziurka. Lubię koncentrować się na kierownicy i drodze przede mną.
– A co z twoimi oponami mózgowymi? – dociekała Kunia.
– Wyjęli mi je, kurka ogumienie dziurka. Lekarze mi nie felgowali.
– Chyba folgowali?
– Nie lubię być traktowana jak piąte koło u wozu, kurka zderzak dziurka. Uciekłam ze szpitala, rozprostowałam ręce i teraz wybieram się na wyspę Krk.
– A co to za lizak? – zainteresowała się Elwira. – Co ssiesz, Klaro? Wygląda to jakoś dziwnie...
– Zapomniałam wyjąć termometr, kurka bezołowiowa dziurka. Chyba podjadę na oddział i im oddam. A może któraś z was chce się ze mną przejechać?
– Z chęcią – odrzekła Kunia i zgrabnie wskoczyła do kabrioletu.

Samochód ruszył z piskiem opon i po chwili zniknął za zakrętem. Kunia przedzwoniła po 15 minutach. Ponoć ordynator wylewnie jej podziękował za oddanie termometru. Zaś Klarze znów związali ręce. Drogi syberyjskie naprawdę są niebezpieczne i najlepiej nie poruszać się po nich w kabriolecie.

czwartek, 16 sierpnia 2012

O wątpliwej korzyści z obecności chłopa w życiu kobiety.

Nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło, by studiować na uniwersytecie trzeciego wieku. Przecież po studiach nie ma pracy dla absolwentów, więc mój status niezamożnej emerytki i tak by się nie zmienił. Podobnie mam z relacjami damsko – męskimi: wierzę w miłość dozgonną, a że jeszcze sporo życia przede mną, to się nie angażuję. Nie wydaję też pieniędzy na leki, bo od wysokości paragonów w aptece można się rozchorować. Dlatego sama sobie się dziwię, że zapraszam Władka lat 96 na drugie śniadanie. AK-owiec tylko się namlaszcze, nasiorbie, nakruszy i zdenerwuje.

Dziś wstąpił do mnie dość wcześnie, powiedział beznamiętne „dzień dobry” i natychmiast udał się do salonu. Rozsiadł się fotelu, rozłożył wielką płachtę gazety i zagłębił się w lekturze. Rozsierdził mnie tym ogromnie, więc poszłam do kuchni, wyłączyłam elektryczny czajnik i wróciłam do pokoju, w którym sterczał zaczytany Władek. Wyjęłam z szuflady zestaw do manicure i cążkami zaczęłam sobie wycinać skórki.

Powstaniec dokończył frapujący artykuł, przełożył stronę i zza gazety spytał:
– Kiedy będzie kawa?
Nie odpowiedziałam. Odłożyłam cążki i chwyciłam za pilniczek. Tymczasem Anonimowego Kobieciarza lat 96 wciągnął inny felieton. Ja uporczywie piłowałam.
– No kiedy będzie kawa? – Władek tym razem opuścił gazetę i obdarzył mnie uważnym spojrzeniem. Udałam, że tego nie dostrzegłam. Wyciągnęłam lewą rękę przed siebie i z podziwem popatrzyłam na nią.
– Co sądzisz o moich dłoniach?
– Masz zwinne paluszki – odpowiedział przymilnie w oczekiwaniu na kawę.
– Moje dłonie niepotrzebnie zestarzały się. Zawiązywały sznurowadła, dłubały w nosie, kroiły marchewkę i obierały ziemniaki. Myślę, że zasługują na lepsze życie.
– Hę?
– Nie hęchaj! Moje dłonie są zdolne do uduszenia.
– Że co?
– Wczoraj w nocy głaskałam lewą dłoń swoją prawą, a potem na odwrót. Wystarczyło trochę ciepła, a już odżyły.
– Adela, a kiedy będzie kawa?
– Moje dłonie powinny zająć się sztuką. Postanowiłam rzeźbić w glinie. Początkowo myślałam o drewnie, ale boję się, że przypadkowy wiór mógłby poharatać mi palce. Origami też jest niebezpieczne, gdyż papier potrafi być ostry jak brzytwa.
– A ciacho? Jest gdzieś jakieś ciacho?
– Władku, nie bądź naiwny! Nie rzucam słów na wiatr. Załatwiłam już sobie modela. Mój Apollo nie ma jeszcze 30-tki.
– A kawa?
– Nie jest Mulatem, ale wrócił znad morza. Jest bardzo opalony.

Powstaniec rzucił pod nosem jakimś mięchem, cisnął gazetą na stół, wstał i wyszedł. Nie zwróciłam na to uwagi. Popatrzyłam za to na prawą dłoń, która przysunęła się do lewej. Ręce znowu miały się ku sobie.

środa, 15 sierpnia 2012

Latrynna.

Wojtek Ce jeszcze nie odpisał na nasz wspólny z Kunią lat 90 list, dlatego musiałam się posiłkować innym dżentelmenem na Wu. Władek lat 96 to mój kompan od lat, trochę nicpoń i urwis jak Wojtek Ce, ale nie spaceruje boso, więc nie brudzi mi podłóg.

Zaprosiłam AK-owca, czyli byłego żołnierza AK oraz Anonimowego Kobieciarza w jednym, na drugie śniadanie. Jak zwykle zaparzyłam aromatyczną kawę z cynamonem, postawiłam też kupione wczoraj pączki i drożdżówki z ajerkoniakiem. Nowością było to, że spotkanie zorganizowałam na zasraj balkonie, a nie w salonie. Oczywiście przepędziłam wcześniej gołębie i wyszorowałam posadzkę, bo symbole pokoju znów mi ją upstrzyły. Nie lubię zapraszać mężczyzn do siebie, gdy nie lśni. Nie jestem byle łajzą, która pokazuje swoje zaśmiecone wnętrze. Jestem z gatunku tych kobiet, co łowią samczyki na świecące deski podłogowe i firanki pachnące wczesną wiosną albo wrzosowiskiem kupionym w opakowaniu plastikowym o pojemności 1 litra. Dodaję płyn do prania, by potem mężczyzna na Wu mógł się zaciągać świeżym powiewem mojej codzienności.

Władka uczyłam poznańskiej punktualności od lat kilkunastu, ale to ciężki przypadek pedagogiczny. Dziś znów przybył z 15-minutowym opóźnieniem. Westchnęłam, ale dziś było święto, więc nie narzekałam. Usiedliśmy na balkonie, podałam zimne drożdżówki i pączki. Kawa jednak dymiła, bo nie cała woda w czajniku zdążyła się wygotować.

– Zacząłem się garbić – powstaniec wyznał między siorbnięciem kawy a mlaskiem przy kęsie drożdżówki z ajerkoniakiem.
– To prawda, dawno cię nie wygarbowałam. Wybacz, ale przy święcie Matko Boskiej Zielnej nie będę wywijać trzepaczką. Za bardzo się kurzysz, a ludzie dziś są eleganccy. Nie możemy ich pylić z wysokości 4 piętra, kiedy zmierzają do kościółka na mszę świętą.
– Święto to święta rzecz – zgodził się mój gość – ale mi idzie o lata. Metryka przydusza mnie do gleby.
– A wiesz, że też dawno nie zrzucałam z siebie lat?
– Hę?
– Nie hęchaj, gupolu!
– Gupolu? Chyba głupolu...
– Ważne żebyś nie hęchał – poprosiłam. – Dokończ kawę, bo potem zrzucimy kilka lat do latrynny.
– Dobrze, że mieszkasz na 4 piętrze, a nie niżej...
– Z parteru nic byś nie zrzucił. Musisz tylko przeczyścić latrynnę.

Władek to dzielny mężczyzna. Zgrabnie pokonał balustradę, a potem balansował na krawędzi dachu, przeczyszczając rynnę. Zależało mi, żeby przed słotną jesienią była drożna. A powstaniec przeżył tyle ekstremalnych emocji, że znów ubyło mu wiele lat. Co najmniej 20. I tak właśnie działa moja latrynna. Gdyby ktoś był zainteresowany, to może jeszcze wyjść przez okno od strony sypialni. Ale trzeba się spieszyć. Jak co roku jest wielu chętnych.

wtorek, 14 sierpnia 2012

Arcykapłan.

Usiadłyśmy z Kunią lat 90 przy biurku, położyłyśmy na blacie czystą białą kartkę i chwyciłyśmy się za głowę. Pusta kartka zawsze wywołuje niepokój. Można ją zapisać ciągiem niesprzyjających życiowo literek i to naprawdę może przerazić.
– Do kogo zaadresujemy list? – Kunia spytała drżącym głosem.
– To nie może być byle Wojtek – odrzekłam z namysłem.
– Jakiego gagatka proponujesz? Święty Wojciech przecież już nie żyje. Uważam, że musimy wybrać bardziej człowieka żylastego, żeby ewentualnemu łakomczuchowi stanął w gardle.
– Dla mnie najważniejsze jest to, by chodził boso. Musi wyróżniać się i podkreślać swoją odmienność od sukienkowych duchownych.
– Dobra – zgodziła się Kunia. – Dyktuj!
No to podyktowałam:
No i wysłałyśmy. Do Wojtka Cejrowskiego wysłałyśmy. Teraz czekamy na odpowiedź.

poniedziałek, 13 sierpnia 2012

Zbyt zimna głupawka.

Ustawiłyśmy się, jak co poniedziałek, w ogonku, który miał nas przybliżyć w czasie do ciepłego pieczywa z nocnego wypieku, który rozpuszcza w żołądku marzenia i sprawia, że świat pokazuje inne kolory niż tylko szarości na kozetce u psychoanalityka. Było zimno jak na Syberii w najgorętszym dniu krótkiego lata, lecz nas to nie przekonywało. Marzłyśmy. Dla nas było zimno.

– Musimy się poprzytulać – zarządziła Kunia lat 90. – Inaczej umrzemy na szczękanie zębów!
Ścieśniłyśmy się, tworząc cielesną kulę złożoną z pup, piersi i tłuszczyku na brzuchach oraz udach.
– Musimy teraz zrobić galaretkę! – zaproponowała Kunia lat 90.
– Że co? – Elwira lat 77 zdziwiła się.
– Hę? – zawtórowała jej Gertruda lat 59, która pochodziła z podpoznańskiej wsi Świątniki.
– Nie hęchaj! – pouczyłam Gertrudę.
– Musimy potrząść pupami – wyjaśniła Kunia.
– No jazda, dziewczyny! – wsparłam Kunię. – Powibrujmy tym, co zjadłyśmy. Przedwczoraj, wczoraj i dziś! Ubijmy mufinki, zagęśćmy kremówki, pokręćmy bezami! Wprawmy w ruch torciki, serniki i eklery!
– W którą stronę? – Malwina lat 90 spytała rzeczowo. – Zgodnie z ruchem wskazówek zegara czy na odwrót?
– Ja nie udźwignę swoich ciężarów – Elwira głośno westchnęła.
– Musisz poczuć nasz rytm – zachęciłam.
– Ja już kręcę! – oznajmiła Kunia.
– Cha cha cha! – zaśmiała się Wiesia lat 64. – Jak cudownie!
– Mam w telefonie piosenkę Shakiry! – przypomniała sobie Malwina.
– Adela, nie masz do mnie pretensji, że moja pupa trąca twoją? – spytała Elwira.
– Wytrąćmy tłuszcz z naszych zadków! – zaleciłam. – To nas rozgrzeje. Ole!
– Jasny gwint! Czuję, że staję się gorąca! – zauważyła Gertruda.
Zaczęłyśmy tańczyć, tupać, pląsać i śmiać się do łez. To sprawiło, że nie zauważyłyśmy posterunkowego Marcina Maciusia.
– Obywatelki – przywitał się urzędowo, ale początkowo go nie usłyszałyśmy. – Obywatelki! – powtórzył głośniej. – Cio to za głupawka?
– Cioto? – zdziwiłam się. – Jaka cioto?
– W cio wy się bawicie? Cio to za głupawka? Cio wy robicie w takie zimno?

Spojrzałyśmy na policjanta z politowaniem. Krawężnik nigdy nie poczuje rytmu. Ma beton w głowie, sercu i pupie. Szczególnie w pupie. Policjant nie wie, co to kremówka. Nie wie, co to pączek. Nie wie, co to ciastko z dziurką...

Biedak. Mało zarabia, mało wie.

niedziela, 12 sierpnia 2012

Władka lat 96 zwierzbi!

Dziś na kazaniu podczas mszy świętej zwanej sumą, ksiądz proboszcz miał odczytać Pierwszy list do Tepasibrzuchów, ale kuria biskupia mu to odradziła. Podobno usłyszeli teologiczną sugestię od Rady Episkopatu do spraw listów wszelakich i opinia szybko dotarła do biura parafii pod wezwaniem Zmartwychwstania Pańskiego na poznańskiej Wildzie. Ksiądz proboszcz wobec tego zmienił listę tematów kazań, którą zwykł wywieszać w gablotce przed kościołem, by wierni mogli przygotować się do Słowa Bożego. I Władek lat 96 zobaczył korektę już w piątek i go zwierzbiło.

Zwyczajnego człowieka w sile wieku poznasz w momencie, gdy go coś zbiesi i wówczas zwykle świerzbią mu ręce, ale Władek to podwójny AK-owiec: były żolnierz AK, który uczestniczył w Powstaniu Warszawskim oraz Anonimowy Kobieciarz, z którym prowadzę terapię mającą wyleczyć go z obleśnego rzucania spojrzeń na ponętne kształty kobiece. I Władka nie świerzbą ręce. Władka tylko zwierzbi. Zwierzbienie powstańca jest bardzo groźne dla kobiet, bo albo wygląda jak wierzba płacząca i wtedy wzbudza litość oraz chęć przytulenia się do żądnego biustu, albo wyłazi z niego zwierz i wtedy babom ciarki przechodzą ciarki po plecach zmieszane z narastającą chucią chcącą ujarzmić potwora.

Władka zwierzbiło ogłoszenie w gablotce przykościelnej, bo miał nadzieję, że w Pierwszym Liście do Tepasibrzuchan będzie kilka wskazań dotyczących skutecznych diet odchudzających zaskórniaki katolickich hierachów. Zmiana decyzji tematu kazania wprawiła powstańca w stan gotowości do zachowań niechrześcijańskich związanych z gwałtownością jego temperamentu. Był podrażniony i ja głęboko w sercu nawet to rozumiałam. Może dlatego, że wolałam mężczyzn smukłych, gdyż żaden Tepasibrzuch nigdy mi się nie przyśnił, natomiast chudzielce z ogniem w oczach: owszem, tak.

Tymczasem ksiądz proboszcz rozpoczął kazanie:
– Błogosławieni ci, którzy jedzą wstrzemięźliwie, albowiem oni zamieszkają wąskie celki w Niebie.
– Kurka wodna! – zagrzmiał z trzeciej ławki Anonimowy Kobieciarz lat 96. – Kurka wodna! – powtórzył bluźnierczo.
– Władysławie, dziecię Boże – wielebny odpowiedział nabożnie – Drób jest zdrowy, ale przygotuj się na pożywne kaszki. Oczywiście, o ile chcesz zamieszkać w Raju, a nie dać się przypalać w ogniach piekielnych!
– Kurka wodna! – powtórzył Władek. – A gdzie Pierwszy List do Tepasibrzuchów?!
– Muszę odchudzić tekst – wyjaśnił duchowny. – Nie wypada, by był tak obszerny jak pierwotnie zamierzałem.

Po kościele rozległ się szmer cichych uwag. Święte oburzenie AK-owca już nie wydawało się tak święte. Powstaniec zrobił kwaśną minę, bo sam poczuł, że popełnił faux-pas.

No cóż, każdy z nas ma duszę konsumenta. Chce mu się Pierwszego, Drugiego, Trzeciego Listu do Tepasibrzuchan, bo jest żądny słów, na które ma apetyt. Tym samym sam się staje Tepasibrzuchem. Nie wiem, czy do Władka lat 96 to dotarło, ale chyba tak, bo znów zaczął wyglądać jak wierzba płacząca.

Tak, Władka znów zwierzbiło...