poniedziałek, 26 września 2011

Alarm.

Cholera jasna mnie wzięła. Znowu nie przespałam nocy! I to nie ze swojej winy. Zawiniły szczury, bydlaki zatyczki w uszach. Tym razem nie moich.

Na półpiętrach na klatce schodowej w mojej kamienicy kiedyś znajdowały się wychodki. Większość z nich została przerobiona na skrytki, bo mieszkańcy zrobili sobie toalety w mieszkaniach. Tylko jedna była czynna, bo Bogumił lat 67 miał głodową rentę i – jak mawiał – lubił się wspinać, mówiąc, że to jedyny sens ludzkiej egzystencji. „Najpierw zdobędziesz szczyt, a potem się zesrasz”, mawiał. I my przemyślenia Bogumiła odczuliśmy głęboko. Ów aforyzm wszedł nam w płuca i dotarł do trzewi, ocierając się o duszę. Ten wysiłek i spadek napięcia po osiągnięciu szczytu – prawda egzystencji, prawda Tischnera, prawda-prawda. Dlatego większość z sąsiadów zamówiła dodatkowe drzwi, bo codzienne stękania Bogumiła naciskały na nasze zakończenia nerwowe na całym ciele.

Bogumił zacząć starzeć się podejrzliwie, to znaczy wszędzie widział nieprzychylne spojrzenia sąsiadów zza judasza oraz ludzi, którzy chcieli uprzykrzyć mu życie. Zdarzało się, że wzywał policję, bo wydawało mu się, że ktoś usiłuje się włamać do jego nory. Z tego powodu Bogumił zainstalował system alarmowy w swoim wychodku. Wchodził do środka, rozbrajał alarm, a potem stękał trzykrotnie dłużej, bo się dekoncentrował. Czekał na fizjologiczny przymus, a my zagryzaliśmy palce z litości przemieszanej z obrzydzeniem. Znaczy nasze osobiste palce nam smakowały, z obrzydzeniem myśleliśmy o tym, co działo się w międzypiętrowej samotni Bogumiła.

Tej nocy jednak coś się stało w wychodku rencisty lat 67. Włączył się alarm. Dźwięk był jednak samotny, bo nie towarzyszył mu odór.

Narzuciłam na siebie podomkę i wyszłam na klatkę. Sąsiedzi już tam stali. Ku naszemu zdziwieniu ze swojego wyczłapał także Boguś.
– Włam! Ratunku! Na pomoc! Złodzieje! – histeryzował Bogumił.
– Zamknij się, pierdoło i wyłącz tego piskacza! – wrzasnął Witek z parteru.
– Rabusie! I to wśród sąsiadów!! Skandal! Policja!!
– Uspokój się, Bogusiu – odezwałam się.
– I ty, Adelo, przeciwko mnie?
– Czy ja wyglądam na Juliusza Cezara?
– Że co?

Na klatce schodowej pojawił się również Łazarz lat 48, który nigdy nie rozstawał się z pękiem wytrychów. Wszyscy z szacunkiem ustąpili mu miejsca, bo Boguś nie chciał użyczyć kluczy od wychodka. Ucichliśmy, a mistrz wytrychu bezgłośnie i błyskawicznie otworzył drzwi Bogumiłowej samotni. Zobaczyliśmy szczura, który przestraszony wił się w kablach od alarmu, jeszcze bardziej się plącząc. Spojrzeliśmy z naganą na Bogumiła.

On jakby tego nie zauważył. Nadal wieszał na nas psy, że wieszamy szczury. Łazarz zgasił alarm i wszyscy rozeszliśmy się do swoich mieszkań. Bogumił musiał sam poradzić sobie z zaplątanym szczurem.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz