poniedziałek, 6 stycznia 2014

Świąteczna rada dla starych panien.

6 stycznia umarł mój mąż Józwa. Stało się to w fatalnym czasie, bo grabarze – zupełnie inaczej jak w tym roku – musieli rozkuwać lodowe bryły, by wyciąć ziemi odpowiednio głęboki otwór na trumnę, która przecież i tak chowała postawnego mężczyznę. Pogrzeb mojego męża opóźnił się o 2 dni, przez co łzy smutku zmieniły się u mnie w okrzyki wściekłości i drapieżne grymasy. Jak długo można żegnać się z mężem? Tym bardziej, jeżeli to ja doprowadziłam go do zgonu.

Gdy poznałam Józwę, myślałam, że jest to mój wymarzony książę na białym rumaku. Wierzchowiec okazał się starą szkapą, a przyszły monarcha życiowym cieciem popalającym papierosy marki Popularne, a w święta państwowe opróżniającym w samotności flaszki z diabelską cieczą. No to zaczęłam marudzić. Robiłam to na tyle intensywnie, że Józwa najpierw dostał tików nerwowych, potem zaczął się jąkać, a na końcu zachorował na raka żołądka. Zachowałam się wówczas uczciwie i sumiennie odwiedzałam go dwa razy w tygodniu w szpitalu. Wówczas można było odwiedzać chorych tylko w czwartki i niedziele. Natomiast do kostnicy wpuszczono mnie we wtorek.

8 stycznia pochowałam swojego księcia na koniku bujanym i nie zastanawiając się dłużej, zaczęłam rozglądać się za trzema królami. Najbardziej interesował mnie ten, który niósł złoto, ale przyplątał się Władek z kadzidłem i od tego momentu często miałam dym w oczach. Ale nie powinnam narzekać, bo moje życie zaczęło się toczyć po ku..., tfu, królewsku.

- Władku – odezwałam się dziś rano do mego przyjaciela lat już 98. – Czy pamiętasz, jak długo musieliśmy namawiać Zygmunta, by wszedł do łóżka?
- Za to Stefan rozebrał się od razu!
- Ach – stęknęłam z rozrzewnieniem. – Potraktowaliście mnie po królewsku. Moi trzej królowie...
- Nie mówiłem ci tego wcześniej, ale Stefan mnie denerwował. Był zbyt aktywny, podczas gdy jego berło nawet hetmańskiego nie przypominało.
- Oj, mój koguciku.
- Za to Zygmunt był w porządku.
- Zygmunt... – rozmarzyłam się.
- Przynajmniej on zostawił w spokoju moje pośladki!

Tu muszę uciąć relację, bo weszła na tony zbyt intymne. Ale na koniec wrócę do meritum, protestując przeciw naiwnej postawie starych panien, które oczekują wjazdu księcia na białym koniu. Wy się za królami rozglądajcie! Poznacie ich po tym, że chodzą w trójkach. Dwójkami spacerują mundurowi – tych akurat unikajcie. Dlaczego? Może wyjaśnię to kiedyś przy okazji.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz