czwartek, 23 grudnia 2010

Świąteczny uśmiech.

Szczególnie przed świętami staram się wszystkim naokoło poprawić humor. Jest na to jeden sposób. Zawsze skuteczny. Niezawodnie wywołujący uśmiech na twarzy i ból brzucha od gwałtownego rechotu. Ludzie, z którymi rozmawiam przestają być przygnębieni mglistą aurą i niedoborami banknotów w portfelu. Czuję się jak anioł, który roznosi dobre samopoczucie.

Dziś przed sklepem spotkałam się z Kazią lat 60, Misią lat 57, Wiesią lat 62 i Genią lat 68. Wszystkie mieszkamy w tym samym kwartale, więc znamy się od dawna i nieraz zdarzało nam się rozmawiać.
– Umyłam okna, ale przez ten deszcz ze śniegiem znowu mam je zabrudzone – pożaliła się Misia.
– A ja kupiłam na prezent dla Piotrusia od Zygi koszulę, ale on tak wyrósł, że muszę zmienić rozmiar na większy – biadoliła Wiesia.
– Adela – Kazia próbowała wciągnąć mnie do rozmowy. – A co ugotujesz na wigilię?
– Odcięli mi gaz.
– O Jezu! – wykrzyknęła Genia. – I co teraz? Jak będziesz pichcić?
– Kupiłam 12 Gorących Kubków. Pierwszy podam barszcz z uszkami. W każdym razie prąd był, gdy wychodziłam po zakupy. Myślę, że przynajmniej elektryczny czajnik mnie nie zawiedzie.
– Cha cha cha.
– A opłatek? – dopytywała się Kazia.
– Opłatek podam na zimno.
– Cha cha cha!
– A prezenty? – indagowała Genia.
– Liczę jedynie na niespodziewanego gościa, bo pieniążki musiałam odłożyć na remont rury.
– A Władek?
– On jest akurat spodziewanym gościem.
– I nic ci nie podaruje?
– Starczyło mu tylko na prezent dla siebie – wyjaśniłam. – Jednak gdy kupił czopki na hemoroidy, to w kieszeni zostało mu tylko 20 groszy.
– Cha cha cha!
– Nie myślałam, że tak krucho u was z finansami.
– No co ty! Mamy siano, ale kładziemy je pod obrus.
– Cha cha cha!
– To chociaż kolędy pośpiewacie – pocieszyła Wiesia.
– Nie za bardzo, bo Władek potknął się, wpadł na choinkę i złamał ją. A kolędy trzeba śpiewać przy świątecznym drzewku. Inaczej nie ma magii.
– Złamał choinkę?!
– I stłukł bombki. Czubek też.
– Cha cha cha – zaśmiała się Genia.
– Cha cha cha – zawtórowała Kazia.
– Cha cha cha – przyłączyła się Misia.
– Cha cha cha – rechotała Wiesia.
Pożegnałyśmy się, a one poszły naprędce odwiedzić swoje sąsiadki, by roznieść radosną wieść, że znalazł się ktoś goły bez siana, do którego ani jeden król nie zajrzy.

Tymczasem ja wróciłam do siebie. Usiadłam przy filiżance aromatycznej kawy, wpatrując się w bilet lotniczy. Potem zadzwoniłam do Władka. Zaprotestowałam przeciw jego opieszałości w pakowaniu się. Nie znoszę gorączkowych przygotowań na ostatnią chwilę. Nie chcę się spóźnić. Wigilia na Maderze będzie miłą przygodą, ale muszę przypilnować, by Władek lat 94 zabrał ze sobą aparat do nurkowania. A dla mnie płetwy.

1 komentarz:

  1. Adelo, już trzeci raz próbuję tu zamieścić komentarz i zżera go jakiś internetowy rekin.
    Nie wiem czym w niego rzucić, aby się rozpuknął, pozdrawiam Irena

    OdpowiedzUsuń