– Dobzie smakuje zupa?
– Ja poproszę o dokładkę, panie Li Lu – odpowiedział Władek lat 96, siorbiąc resztki gorącej potrawy z przekrzywionego w niekulturalny sposób plastikowego talerza.
Śledztwo dotyczące wieszania psów doprowadziło mnie do jedynej na poznańskiej Wildzie chińskiej restauracji „Skośny przysmak”. Wzięłam ze sobą AK-owca, bo to dobry pies gończy na ludzi, którzy wieszają psy. Li Lu wprawdzie robił wrażenie sympatycznego człowieka, ale naprawdę sympatyczni są tylko ci, co posiadają w swoim mieszkaniu jakieś zwierzę. Li Lu nie miał żadnego czworonoga. Ja podobnie, ale w ramach rekompensaty codziennie zapraszam do siebie Władka. Nie wiedziałam tylko, kogo zaprasza do siebie właściciel „Skośnego przysmaka”. Może jakiegoś hycla? Li Lu posiadał sympatyczny uśmiech, trzy dziurki w nosie oraz chytre spojrzenie, za którym mógł ukrywać skośne sumienie.
– A pani jak smakować? – spytał usłużnie Li Lu.
– Dobra, dość tej zabawy. Chcę pogadać o psach – odpowiedziałam.
– Barzo lubić pisky – Li Lu oblizał swoje spierzchnięte wargi.
– Chyba husky? – wtrącił się powstaniec.
– Pisky? – spytałam. – Nie chcemy rozmawiać o polityce. Zresztą my w Poznaniu nie przepadamy za PiS. Nie lubimy też wieszania psów.
– Ja nie winien.
– Zdradził się pan. Ma pan trzy dziurki w nosie!
– No to cio?
– Trzy dziurki w nosie mają psy na psy.
– Pani kupić futro?
– Po co? Mamy przecież jesień.
– Zima tuź tuź.
– Ja bym kupił futrzaną czapkę – zastanowił się AK-owiec. – Potrzebuję czegoś poważnego na głowę. Paracetamol mi nie wystarcza. A futro z norek?
– Woli mieć łeb szorstkowłosy czy pudelkowaty?
I wszystko stało się jasne. Tropy przestępcy winnego wieszania psów w naszej dzielnicy prowadziły z Wildy do Państwa Środka. Nowy pieski szlak. Nie wiedziałam, jak zaprotestować. Na razie złożyłam zamówienie na drugie danie. I wysłałam dyskretnie SMS-a do dzielnicowego Marcina Maciusia. To prawdziwy pies, który potrafi popędzić kota.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz