Obojętnie jakie słowo.

Nic się wczoraj nie stało. Są takie dni, kiedy kobieta marzy, by wszyscy wynieśli się z jej życia, by książki zamknęły swoje rozwarte paszcze, piosenkarze przestali się ciskać w kadrze MTV, a filmy wygasły, jak stare gwiazdy na nieboskłonie. Bo chce się pójść do łóżka samej, zakopać się w kołdrze, przykryć ucho poduszką i odlecieć. Od świata, od życia, od mężczyzn, od wrzeszczących sąsiadów za ścianą. Idzie tylko o spanie. Bez snów. Nawet tych pokrzepiających.

Obudziłam się dziś rano. Byłam wyspana, ale nie miałam nic, czym mogłabym się na blogu podzielić. Nawet w ogonku oczekującym przed sklepem na dostawę świeżego pieczywa panowała cisza, bo było mroźno i każda z sąsiadek dbała o swoje migdałki. Lepiej pomilczeć niż potem wydawać fortunę na tabletki do ssania, które dają przyjemność tylko z samej czynności przypominającej najwspanialszy okres naszego życia. Znaczy ciumkania cycka.

Byłam zatem w kropce, więc postanowiłam ruszyć w miasto. Doszłam na Stary Rynek w Poznaniu, ślizgając się po drodze, bo mróz ściął kałuże. Nie chciałam na zimnym powietrzu czekać na trykanie się poznańskich koziołków, więc weszłam do pobliskiej knajpy. Zdjęłam płaszcz, zimową czapkę, szal i rękawiczki. Potem zzułam buty, by odparowały mi stopki. Poczułam się jak u siebie w domu.

Podeszła do mnie kelnerka.

– Co podać?
– Menu?
Dziewczyna się zapłoniła, lecz po chwili przyszła z kartą dań. Wtedy zadałam jej decydujące pytanie:
– Niech pani powie jakieś słowo.
– ... – odpowiedziała grymasem zdziwienia
– Potrzebne mi na tytuł opowiadania.
– ...? – tym razem kelnerka zadała bezgłośne pytanie.
– Obojętnie jakie słowo.

Wysiłek wypełzł na czoło ślicznej, młodej dziewczyny, ale nadal ani jedno słowo nie wymknęło się z jej ust.

– Znaczy pani proponuje: „Obojętnie jakie słowo?”
– Tak – wyrwało się z pięknego gardła dziewczynie, która jeszcze posiadała jakieś atuty.
– Dziękuję – odpowiedziałam grzecznie.

A potem napisałam to, co już przeczytaliście.