Zdrabniaczek.

Zdrabniaczek była śliczną dziewczyną. Miała uśmiechniętą twarz, dołki w policzkach i niezłą figurę. Szła lekko, wiatr opływał jej krótką fryzurę, a promienie słońca odbijały się od wesołych oczu. Świat należał do niej, co bardzo wzbudzało sympatię i przychylność ludzi. Ona też była gotowa nieba przychylić bliźnim. Dla wielu była bez wad. Niby to niemożliwe, ale musicie mi uwierzyć, że ona była temu bliska. Dla mnie miała tylko jedną ujmę, ale nie zdradzę jaką, bo osłabiłabym w ten sposób zalety, jakich miała w bród.

Zdrabniaczek akurat szła z naprzeciwka. Od razu powietrze się rozjaśniło, a moja twarz poszła bezwiednie za tym jasnym przykładem.

– Dzionek dobry, cioteczko Adelciu.
– Jak miło cię spotkać, Zdrabniaczku – odezwałam się radośnie i spontanicznie.
– Słoneczko pięknie świeci i od razu duszyczce lżej. I serduszko się uśmiecha, i wątróbka nie przeklina.
– To prawda – przytaknęłam.
– Nie lubię, gdy wątróbka przeklina – zwierzyła się Zdrabniaczek.
– Ty przeklinasz? – zdziwiłam się.
– Zdarza mi się – wstydliwie wyznała urocza dziewczyna, po czym słodkim uśmiechem przykryła wstyd wywołany wspomnieniem rzucanych przekleństw.
– Zdrabniaczku, a jak najczęściej klniesz? – zainteresowałam się.
– Cholerka.
– To ładne.
– Nieładne. Wolę niebko przychylać ludzikom.
– To zrozumiałe – kiwnęłam potakująco głową. – Ale dlaczego wszystko zdrabniasz, Zdrabniaczku? Czy to kwestia twojej tożsamości?
– Nie. To po prostu jest takie słodziutkie.
– Byłam w 1976 roku na wczasach w zakładowym ośrodku wypoczynkowym w Kołobrzegu. Spotkałam tam parę zakochanych staruszków. On potrafił dla niej rozmiękczyć wczorajszą gumę do żucia, kręcąc żuchwą od świtu aż do drugiego śniadania. Tak – cofnęłam się myślą do tamtych chwil – to było wtedy dla mnie słodziutkie.
– Fajniutko, gdy parki tak się kochają.
– Czy ten rodzaj wymiany płynów fizjologicznych jest najlepszy? – powątpiewałam.
– Och, seksik też jest kochaniusi.

Trudno nie było zgodzić się ze Zdrabniaczkiem. Nawet przez chwilę pomyślałam o Władziku lat 96, ale mróz przeszył mnie na wylot, więc szybko porzuciłam tę myśl.

A Zdrabniaczek szedł dalej, rozświetlając swoją obecnością życie i ulice na Wildzie.