Mój świętej pamięci mąż Józwa miał odnogi żółwie, dlatego dopiero po jego śmierci mogłam poszukać mężczyzny o krzywych nogach. Tak trafiłam na Władka lat 96, który w pierwszym okresie był tak dla mnie miły, że przeskakiwał przeszkody. Nawet rów z wodą, ale na to decydował się tylko w lany poniedziałek. Sam też lubił być podczas tej próby wlany, ale to było dawno, bo dziś powstaniec nie chce pokazywać swoich nóg. „Adela, a dajże spokój”, mawia od kilku wiosen. „Ja już tyle nie piję”. A szkoda – znaczy nie szkoda, że nie pije – że nie skacze. Bo potrafił nie strącić żadnej poprzeczki. Taki był skoczny.
AK-owiec lat 96, czyli żołnierz Armii Krajowej oraz Anonimowy Kobieciarz lat 96 w jednym był dziś u mnie na drugim śniadaniu, pił kawę z cynamonem, zajadał się pączkiem, czytał dzisiejsze wydanie gazety lokalnej, a mnie naszły wspomnienia. Postanowiłam zadać ważkie pytanie dotyczące przyszłości.
– Kochasiu, czy latem będziesz chodzić w szortach?
– Nie – odpowiedział Władek nawet nie upuszczając gazety, by spojrzeć mi prosto w oczy..
– Co cię skłania do tej perwersji?
Teraz odłożył gazetę. Oczy miał okrągłe, buzię otwartą, płuca zapowietrzone.
– To, że nie pokazuję nóg jest perwersją?!
– Nie podnoś głosu! – krzyknęłam.
– Uważasz, że wikary się mylił, gdy w czerwcu zeszłego roku mówił o bezwstydności na polskich ulicach?! Adela, ty znowu chcesz prowokować?
– Jesteś zboczony!
– Nie! Jak mam ci to udowodnić?
– Pokazując nogi! Pójdziemy do fotografa. Umówiłam nam sesję. Artysta obiecał potem użyć Photoshopa, więc nie masz co się martwić.
– Hę?
Najpierw natarłam uszu powstańcowi za hęchanie w moich domu, potem borykałam się z barykadami, które ustawił przed planem pójścia do fotografa, ale w końcu skruszyłam mury. Ustwaliśmy się przed artystą obioektywu, on potem użył Photoshopa, ale moich nóg ponoć nie korygował.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz