Plan na wojnę.

Dziś w ogonku oczekującym na dostawę świeżego pieczywa z nocnego wypieku nie było spokojnie. Co rusz zadzierałyśmy do góry głowy w obawie, że zobaczymy na poznańskim niebie bombowce. Mamy taki odruch każdego kolejnego 1 września.

– W 1939 roku byłyśmy tak bardzo pewne siły naszego lotnictwa – rozpoczęła Malwina lat 92 – że w razie napaści miałyśmy nadzieję na szybki kontratak i nalot na Berlin. Niestety, to były mrzonki.
– Zabrakło Żwirka i Muchomorka – palnęła Kunia lat 90.
– Chyba Żwirki i Wigury? – obruszyłam się.
– Dziś też nie mamy pilotów, za dużo ich ostatnio zginęło – zauważyła Elwira lat 77.
– Marynarka wojenna też odpada, zresztą nie wszyscy najeźdzcy muszą mieć dostęp do morza. – zauważyłam. – Gdyby zaatakowały nas sprzymierzone siły Słowacji i Rumunii, to na co by nam były potrzebne atomowe łodzie podwodne?
– Dywersja – wymamrotała zamyślona Kunia. – Powinniśmy w każdej stolicy ościennych państw stworzyć tajną grupę dywersyjną.
– To dobry pomysł – orzekła Elwira. – Dzwonimy do sztabu głównego?
– Mogą być inwigilowani przez obce służby wywiadowcze – przypuściła Malwina. – Pamiętacie pułkownika Kuklinowskiego?
– Kuklińskiego – poprawiłam Malwinę.
– Myślałam o potopie szwedzkim...
– Sztab sztabką, a złoto to reprezentujemy my. Odpuszczamy sztab główny, ofiarując ojczyźnie nasze złote serca, umysły i przedwojenny honor – zarządziła Kunia.
– Amen – przytaknęła Elwira.
– W poniedziałek wyrabiam wizę do Mińska – obiecała Malwina. – Zorganizuję terrorystyczną komórkę pod bokiem kołchozowego prezydenta.
– Ja szprecham, to pojadę do Berlina – zadeklarowałam. – Kunia, obstawisz Moskwę?
– W przypadku napaści zorganizujemy agresorowi w jego stolicy niezły bigos – obiecała Kunia. – Wszystkie mamy niezłe zapalniki, a ponadto jesteśmy wybuchowe. Elwira, ty pojedziesz najdalej. Słyszałam, że masz dojścia w Watykanie.
– Niby mam wysadzić ojca świętego z jego złotego fotela? Nigdy! – oburzyła się Elwira.
– Zależy kogo pobłogosławi w czasie wojny – wyjaśniłam. – Przyjaciel naszego wroga jest naszym wrogiem, bo zawiódł naszą przyjaźń. I nie burz się, Elwiro, bo masz najłatwiej. Pod habitem nawet kałasznikowa przemycisz.
– To musi być plan na najbliższe ćwierćwiecze. Musicie kaperować silnych i muskularnych młodzieńców – zarządziła Kunia.

Ustalałyśmy plan na wojnę, cały czas obserwując poznańskie niebo. Bombowce nie nadleciały, za to nasz plan wydał nam się bombowy. Werbunek przystojnych sąsiadów o mężnych sercach bardzo nam się spodobał. Nawet Elwira nie pyskowała, bo perspektywa pobytu w Watykanie bardzo ją kręciła.