– Jestem jerzykiem – przyznałam się.
– Adela to zdecydowanie ładniejsze imię – uznała Malwina lat 92.
– Nie Jurkiem, lecz jerzykiem – zaoponowałam.
– Nie było cię z nami przez kilka dni i już gadasz bzdury – wytknęła Kunia lat 90.
To prawda, miałam sporo zajęć i nadal je mam, ale dziś postanowiłam się od nich na moment oderwać, bo zwyczajnie zatęskniłam za dziewczynami. I stałam teraz w ogonku przed sklepem na dole, wspólnie oczekując na przyjazd furgonu z piekarni, który dowoził świeże pieczywo z nocnego wypieku.
– Pamiętacie Gierka? – zaskoczyłam pytaniem dziewczęta.
– No…
– Gierek był wielkim miłośnikiem jerzyków. W całej Polsce wybudował im gniazda. Gierek zrobił tyle samo dla jerzyków, co kiedyś Kazimierz Wielki.
– Nie wiedziałam, że Edward był ornitologiem – dziwiła się Pela lat 83. – Jako górnik bardziej nadawałby się na znawcę nietoperzy.
– Jerzyki to ptaszki, które nigdy nie chodzą po ziemi – tłumaczyłam.
– Są nie z tego świata? – zainteresowała się Dziunia lat 59.
– Że niby ty też nigdy nie stąpasz po ziemi? – Kunia szukała drugiego dna w mojej wypowiedzi. – Może i masz kuku na muniu, ale ja spotkałam w życiu większe wariatki.
– Nie zrozumiałaś mnie. Idzie mi o niechęć do życia na wsi. Jerzyki upodobały sobie miasta i wybudowane tam przez Gierka gniazda.
– To on osobiście budował im gniazda? – Gertruda lat 77 przeżegnała się, bo widziała w tym palec szatana.
– Jerzyki mieszkają w wentylowanych stropodachach bloków. I właśnie na tym polega mój odlot.
– Przypominam sobie, że w latach 70. wybudowano wiele osiedli – wspomniała Lwinka – ale żeby łączyć to z osobistym odlotem? Nie rozumiem…
– Mój odlot polega na tym, że gdy zamienię gniazdo na nowe, to tylko w innym mieście. Na wieś się nie przeprowadzę.
– Ty nie bądź taka lotna! – prychnęła Kunia. – A bloki popegeerowskie?
– Nie mieszaj mi w koncepcji – poprosiłam, po czym weszłam do sklepu, kupiłam chleb ryżowy i wróciłam do roboty.
Dziewczyny zaś nadal czekały na przyjazd dostawczaka z piekarni.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz