Komnaty śmiechu.

Po dłuższej wakacyjnej nieobecności zjawił się u mnie tomaszka 2015. Od razu obarczył mnie dylematem.
– Ciociu, Heraklit miał rację, co do nie wchodzenia dwa razy do tej samej rzeki. Ale jeśli to jest fosa? Wokół tej samej twierdzy? To jak, szturmować, czy nie szturmować?
– Musisz uważać, by nie wpaść w przesadę – odpowiedziałam po chwili zastanowienia. – Bo bawidamek zbawia damy od nudy, z tymże nudne zbawianie jest dam od bawidamków.
– Co mi tu ciocia opowiada! – żachnął się Prezydent 2015. – To nie idzie o stojącą i zatęchłą wodę w fosie. Sprawa dotyczy sforsowania palisady!
– Sadzisz się, bo pali się tobie – orzekłam.
– Ech, ciociu, przecież jestem niepalący – machnął ręką krewniak.

W sumie najczęściej jest tak, że z karuzeli marzeń przesiadamy się na huśtawkę nastrojów. Ja Władka lat 94 poznałam niemal 30 lat temu w komnacie śmiechu. Przyjechało wesołe miasteczko i z ciekawości postanowiłam wejść do pomieszczenia, gdzie wisiały krzywe lustra. Tam w odbiciu zobaczyłam Władka i odbiło mi. Odbiło nam. Wprawdzie ja odbijałam się bardzo obło, ale wyszło to na moją korzyść. W końcu powstańcy warszawscy także głodowali i ów głód pamiętają, a Władek lat 94 do dziś ma wielki apetyt na życie. Z tymże mi ślinka już nie cieknie.

W czasach, gdy poznałam Władka lat 94 było dużo prościej. Mężczyźni nosili zwyczajowo w tylnych kieszeniach spodni szykowne grzebienie oraz okrągłe lustereczka z różnymi kolorowymi obrazkami na drugiej stronie. Brali do ręki małe zwierciadełko i kawałek po kawałeczku zaczesywali długimi kosmykami łysinę. Dziś zmieniły się fryzury, a lustrzane odbicie mężczyźni znajdują w szklanych ścianach biurowców. Współczesne biurowce to wesołe miasteczka z komnatami śmiechu, gdzie pracownicy karmią się odbitym obrazem.

Przedwczoraj wkurzył mnie Władek lat 94, który poprosił mnie o kilka gestów Esmeraldy. Odbiło mu. Chciał ze mnie zrobić odbity obraz. Nie ze mną takie numery, Władek! Ja protestuję! Przeciw lustrzanym szablonom.
Ludzie, przemyjcie zaropiałe oczy! Nie tankujcie na BP!